Nat Myers | Yellow Peril
Yellow Peril
“Ik ben altijd zoekende”, zegt de Koreaans-Amerikaanse bluesdichter Nat Myers. “Reislust is iets dat ik in me heb. Ik heb veel gereisd, maar de laatste tijd begint het in mijn songwriting en mijn muziek door te sijpelen. Het leven voelt gewoon eenvoudiger onderweg. Je probeert heelhuids naar de volgende plek te komen.’
Zijn debuutalbum, Yellow Peril, staat vol met country bluesnummers over treinreizen, het rijden over snelwegen, vluchten voor een of ander gevaar, maar ook met rennen naar iets dat moeilijker te definiëren en nog moeilijker te vangen is. Vol intelligentie, soul, tegenstrijdigheid en nuance weerspiegelen deze nummers zijn rusteloosheid en reislust in vlotte riffs en complexe ritmes, terwijl hij put uit een verscheidenheid aan stilistische melodieën en oude tradities om een complex epos te weven over het leven in een post -pandemisch Amerika.
Poëzie
Het verhaal van Myers begint in Kansas, maar verplaatst zich al snel naar West-Tennessee en vervolgens naar Noord-Kentucky. Zelfs als kind was hij een rusteloze geest: “Ik had een roerige jeugd. Mijn ouders hebben mij tegen mijn wil aangemeld om in de schoolband te spelen, maar ik haatte het. Ik heb mijn trompet zelfs vernietigd van ellende.” In plaats daarvan brengt hij zijn dagen door met skateboarden en luisteren naar poppunk en hardcore. “Mijn moeder heeft me een linkshandige beginnersgitaar gegeven, in een poging me weg te houden van het gespuis waarmee ik omging. Ik bleef met ze omgaan, maar nu had ik een gitaar.” Zelfs wanneer hij een behendige fingerpicking stijl ontwikkelt, koestert Myers geen grote ambities om muzikant te worden. Zijn ware passie is poëzie, vooral de klassiekers die alle middelbare scholieren lezen maar het snelst vergeten: Shakespeare en Homerus, maar vooral De Odyssee, het epos van eindeloze dwalingen. “Ik hou ervan om een pen op papier te zetten en vrijuit te schrijven. Het is hetzelfde gevoel dat ik heb als ik een naald op vinyl zet. Er gebeuren dan magische dingen.”
Poëzie scherpt zijn muzikale interesse aan, vooral in de blues waar zijn vader zo van houdt. “Het drong tot me door dat de echte Amerikaanse heldendichten werden verteld door deze rondreizende muzikanten uit de jaren dertig en veertig, nog vóór het opgenomen geluid. Toen ben ik diep in de blues gedoken, zodat ik mijn eigen epos kon schrijven.” Nat studeert poëzie aan de New School in New York City, waar hij diverse klusjes doet om rond te komen. Uiteindelijk begint hij op straathoeken en in metrostations te spelen, waar hij een paar covers en nog veel meer originele nummers speelt voor forensen en toeristen. “De eerste dag dat ik als straatmuzikant speelde, verdiende ik $20. Niet geweldig, maar het was een geschenk uit de hemel. Ik verdiende mijn eerste geld als dichter. Toen besefte ik dat wat dichters nu zouden moeten doen, optreden is.”
Dan Auerbach
Covid maakt uiteindelijk een einde aan zijn artiestencarrière en Myers trekt zich terug in zijn huis, wacht de pandemie af en upload video’s van zijn optredens naar zijn sociale media kanaal. Die clips trekken de aandacht van Dan Auerbach, de frontman van de Black Keys en oprichter van Easy Eye Sound Records, die contact opneemt en vraagt Nat om naar Nashville te komen. “We hingen rond in zijn studio, spraken over de blues, spraken over O’ Brother Where Art Thou en de impact die die film had op de muziek waar we allebei van houden. Ik had het gevoel dat ik een goede groep Goonies had gevonden.” Myers maakte nog een aantal reizen naar Nashville om samen te schrijven met Auerbach, de beroemde songwriter Pat McLaughlin en blueslegende Alvin Youngblood Hart. In plaats van op te nemen in de studio van Auerbach – waar de meeste artiesten van Easy Eye werken – richten ze een geïmproviseerde studio op in het huis van Auerbach, een 100 jaar oud stenen vrijstaand huis in Nashville. Het bleek een geschiktere setting voor de folkblues van Myers dan een studio zonder ramen, alsof ze een stukje Amerikaanse geschiedenis vastleggen in de ambiance van de voorkamer van Auerbach’s huis en in de voetstappen van Myers op de hardhouten vloer.
Yellow Peril
Myers en Auerbach nemen in drie dagen een tiental nummers op, en de sfeer is, net als de muziek, uitbundig en energiek. ‘We waren allemaal aan het roepen en schreeuwen en hadden een geweldige tijd. We hebben een aantal opnames gemaakt van ‘Yellow Peril’ en Dan’s vingers begonnen te bloeden. Zijn duim zat vol blaren, maar dat kon hem niets schelen. We bleven steeds harder en harder spelen.” Het was van cruciaal belang om vooral dit nummer precies goed te krijgen, om het hectische tempo van de teksten weer te geven, die Myers schreef tijdens de pandemie, net voordat de Stop Asian Hate-beweging van start ging. “Ik wist dat ze ons gele mensen de schuld zouden geven van het virus. Ik had het al gevoeld. Aziatische Amerikanen zijn de snelst groeiende demografische groep in dit land, maar we zijn ook de armste in de diepe welvaartskloof die Amerika gecreëerd heeft.”
Hij stopt al die angst, woede en vastberadenheid in een dreunend bluesnummer, maar het nummer krijgt nieuw leven wanneer hij in Nashville aankomt, waar ze het tempo opvoeren en een huilend refrein toevoegen. “Dan, Pat en vroegen ons af: wat moet de beweging zijn? Het zou een poëtische beweging moeten hebben die tot de conclusie leidt: We willen allemaal gewoon een beetje plezier hebben voordat we sterven en er is geen verschil tussen jou en mij. Misschien is dat idealistisch, maar ik dacht dat er een goede boodschap nodig was.” De term geel gevaar werd tijdens de sessies van ongelooflijk groot belang, omdat het spreekt over de manier waarop Myers wordt gezien als een Koreaanse Amerikaan, als iemand die een bedreiging voor Amerika vertegenwoordigt. “Als ik het met een Aziaat ter sprake breng, weten ze meteen waar ik het over heb. Maar 99 procent van dit land weet niet wat het is. Het is een heel suggestieve term, en ik vond het een leuk idee om dat concept in een bluesnummer te verwerken.”
Doordrenkt van geschiedenis, van poëzie, van de jaren ’78, klinkt Yellow Peril niettemin actueel en legt zowel de eigenaardigheden van de maker als de tegenstrijdigheden van het land vast. Deze liedjes helpen Myers niet alleen om verbinding te maken met zijn eigen erfgoed, maar ze stellen hem ook in staat door Amerika te blijven bewegen, zowel voorwaarts als opwaarts. “Ik ben niet opgevoed met een duidelijk begrip van mijn Aziatische karakter, en ik had tot voor kort niet echt een idee van wie ik was als Koreaans-Amerikaan. Ik ben er heel militant over geworden tijdens de pandemie, en hoewel ik sindsdien een beetje ben gaan chillen, ben ik helemaal voor Yellow Power. Ik wil dat deze plaat mijn ouders een boost geeft.”
Shows Nederland/België 2024
Vrijdag 28 juni – Rotterdam Bluegrass Festival
Zondag 30 juni – Der Aa-Theater – Groningen
Dinsdag 2 juli – Tolhuistuin – Amsterdam
Woensdag 3 juli – Great Gigs in the Park – Sint Niklaas [Vlaanderen]