Warner E. Hodges – Genieten in het clubcircuit

Het is een onbetwist feit dat Warner E. Hodges, geboren in 1959, één van de meest direct herkenbare en extravagante gitaristen van vandaag is. Warner maakt in de jaren tachtig furore met de cowpunk/alt- country band Jason & the Scorchers, opgericht door singer-songwriter Jason Ringenberg. De grootste hit van ‘The Scorchers’, Absolutely Sweet Mary, is er eentje die nog steeds een gerenommeerde tent op de kop krijgt. Tussen 1982 en 2010 neemt de band 16 albums op. Wanneer de hoogtijdagen van ‘The Scorchers’ al lang voorbij zijn maar de band tijdens de sporadische clubshows nog steeds mateloos populair is voegt Warner zich in 2007 bij Dan Baird en Mauro Magellan [red: beiden ex Georgia Satellites, dat in 1992 een grote hit had met, I Love You Period] in een nieuwe band: Dan Baird & Homemade Sin. De band neemt vijf studioalbums op, waarvan de meest verkochte van de vijf het album Rollercoaster is, geproduceerd door onze gesprekspartner Warner E. Hodges. In 2015 en 2016 maakt hij prominent deel uit van de band Drivin’ N Cryin’ van Kevn Kinney. Om niet afhankelijk te zijn van één werkgever start Warner ook zijn eigen solocarrière, en met zijn eigen band speelt hij tussen 20 en 27 oktober van dit jaar vier keer in Nederland, een uitgelezen kans om deze legendarische en altijd goed geluimde gitarist eens te komen bewonderen.

Al jaren heeft Warner zijn eigen aannemersbedrijf in Nashville Tennessee, want ook al kan hij bestaan van zijn muzikale uitspattingen, in de rustige periodes zit hij niet graag stil. “Ik ben op dit moment een keuken aan het bouwen in Billy F. Gibbons zijn huis”, verklapt Warner, terwijl hij met zijn vinger richting het huis van de ZZ Top gitarist wijst. “Leuk hé, hij heeft dit huis net twee jaar geleden gekocht en zijn vrouw vond de keuken niet mooi genoeg. Ik heb wel 100 huizen gebouwd in Nashville Tennessee door de jaren heen. Onderhand ben ik wat ouder geworden en laat ik het zware werk over aan de jongere generatie, maar deze klus moet ik gewoon zelf doen natuurlijk”, vertelt Warner met een knipoog.

Manusje van alles

Warner’s verhaal begint in Würzburg, Duitsland, waar zijn vader als militair gelegerd is. Zijn ouders hebben allebei een passie voor countrymuziek en een eigen countryband Swingin’ Strings waarmee ze niet alleen op de legerbasis maar ook ver daarbuiten optreden. De jonge Warner, gaat al op 10-jarige leeftijd achter de drumkit zitten in de band van zijn ouders. 

“De eerste keer dat ik met mijn ouders speelde was de dag dat hun vaste drummer niet op kwam dagen. Mijn vader zei: jongen, laad je spullen in, je gaat met ons mee. Vanaf die tijd heb ik tien jaar met hen gespeeld. Het mooie aan die tijd was dat er absoluut niet geoefend werd, ik werd gewoon in het diepe gegooid. We speelden vier sets op een avond en je was geacht om alles bij te houden, want anders werd je gewoon vervangen door een ander, zelfs ik. In die tien jaar werd ik ingezet als drummer, gitarist en bassist, net zoals het uitkwam. Ik was de ‘Utility Infielder’, zoals we dat hier bij American Football noemen, een manusje van alles. Het was de beste opleiding die ik ooit gevolgd heb, avond aan avond op het podium staan om zo het vak te leren. Ik ben groot geworden met die jaren 50 en 60 countrymuziek, ik ken die muziek van binnen en buiten. Naarmate ik ouder werd en een opstandige puber, kreeg de rockmuziek toch mijn voorkeur zoals AC/DC, Led Zeppelin en Jimi Hendrix.”

Verdienste van het harde werken

“Want ik wist nog niet wat je allemaal met een gitaar kon doen. Het deed het vuur in mij ontbranden. Ook al kon ik op gehoor al heel snel het één en ander meespelen, het kwam me niet aanwaaien. Ik heb enorm hard gestudeerd en eigenlijk tot op de dag van vandaag is dat niet anders, op het podium lijkt het misschien makkelijk, maar dat is dan de verdienste van het harde werken. Er zijn weinig momenten in mijn leven geweest waarop ik niet wist hoe ik iets muzikaal moest oplossen, ik vind altijd de juiste manier om mijn bijdrage te leveren. Vanaf mijn tiende jaar wist ik wat ik ging worden: muzikant. Toen ik naar de middelbare school ging dacht ik dat elke klasgenoot in de band van hun ouders zat, maar dat was natuurlijk niet zo, ik wist alleen niet beter.”

Jason & the Scorchers

Toch wist iedereen wat er nodig was om de songs geweldig te laten klinken. Jason was altijd al een folk-jongen en ik was meer de hardcore rocker, Jeff was Mr. Punkrock en Perry volgde de hitlijsten op de radio, maar we begrepen hoe we die diversiteit moesten laten samensmelten. Uiteindelijk heb ik er veertig jaar deel van uitgemaakt, met enkele tussenpozen. Ik was er bij alle incarnaties van de band bij, samen met Jason, maar afgelopen jaar was wat mij betreft de koek op. Dat Jason meer de folk, country kant op is gegaan is een heel logische stap, dat ligt hem het allerbest.”

Dan Baird & Homemade Sin

In 2007 voegt Warner zich ook bij Dan Baird & Homemade Sin en is de band trouw tot aan het afscheid in 2020. Vanaf 2010 begon Warner ook aan een parallelle solocarrière en heeft tot nu toe vier soloalbums opgenomen, waarvan de laatste, Right Back Where I Started, in 2017 met een begeleidingsband bestaande uit leden van Cheap Trick, The Mavericks en Steve Earle & The Dukes.

“Vanaf het moment dat de Scorchers minder vaak gingen spelen en Dan Baird zijn afscheid aankondigde, jaren voordat hij daadwerkelijk afscheid nam, moest ik wel een back-up plan hebben en ben ik langzaamaan gaan kijken wat ik voor mijzelf zou kunnen doen. Ik wilde absoluut ‘on the road’ blijven met een band. Ik heb mezelf altijd gezien als een drummer of een gitarist en er nooit over nagedacht dat ik ook een zanger zou kunnen zijn. Een tweede stem of af en toe een lied zingen wanneer de zanger naar het toilet moest, dat deed ik wel, maar als leadzanger moet je een heel andere pet opzetten. Ik wilde niet stil blijven zitten en richtte de Disciples of Loud op, een te gekke band, keihard ook. Ons Preaching the Gospel album is een geweldig album, een samensmelting van een heleboel verschillende invloeden. De band had potentie, al zeg ik het zelf, maar vanaf het moment dat Dan Baird me vroeg toe te treden tot zijn Homemade Sin waren de Disciples ook al snel verleden tijd. Tot 2020 speelde en schreef ik voor Dan Baird, ik weet dus wat het is om te schrijven en ik schrijf voor mezelf niet persé anders dan voor een Dan Baird album, het komt zoals het komt. Toch probeer ik wel steeds mijn grenzen te verleggen, ik moet een uitdaging hebben om optimaal te kunnen presteren.”

Geen cohesie

“Het heeft me best wat tijd gekost om dat zanger/gitarist ding onder de knie te krijgen. Dat is misschien de reden dat ik ook niet elk jaar met een album op de proppen kom. De laatste muziek waar ik aan werkte was eigenlijk bedoeld voor een Jason & the Scorchers album, anders dan voor mijn eigen albums. Wanneer er iets uit mijn vingers kwam dat meer neigde naar muziek geschikt voor The Scorchers dan zette ik dat op een zijspoor voor een volgend album van The Scorchers, maar ook nu heb ik toch iets van die countryrock meegenomen op mijn aankomende album. Het is jammer wanneer het op de plank terechtkomt, The Scorchers gaan er toch geen gebruik meer van maken. Het probleem met mijn albums is dat er vaak geen cohesie in zit, het gaat vaak van links naar rechts. Ook omdat ik zoveel verschillende rock & roll stijlen leuk vind. In september komt het nieuwe album uit, dat ik uiteraard meeneem naar Europa en Universal zal het daar ook distribueren.”

Allergrootste succes

De Warner E. Hodges Band zal overal toeren waar, zoals Warner het stelt, er elektriciteit is om de show op te voeren en het geld om de band te betalen. Zoals iedereen die de band heeft gezien zal beamen, het is een geweldige avond uit. Elke muzikant is een meestervakman op zich en Warner is nog steeds een showman die maar weinigen kunnen evenaren. “Op het podium hoef ik tegenwoordig niet al het gewicht als gitarist op mijn schouders te nemen aangezien mijn gitarist Ben Marsden enorm goed onderlegd is”, zegt de 64-jarige rocker met een berustende toon in zijn stem. “We moeten het ook hebben van onze live-performance want de muziekwereld is zo gek als het wilde westen. Iedereen kan een album maken, een goed album ook, maar hoe krijg je het bij het juiste publiek? Ik heb het geluk dat ik in de voorgaande decennia wat naam heb gemaakt en ik probeer die mensen het beste van mijzelf te geven. Ik ben niet gek en weet ook dat Madison Square Garden uitverkopen een onbegonnen zaak is. Natuurlijk heb ook ik die droom gehad, zeker toen ik jong was. Het was de grootste oorzaak van mijn drankprobleem destijds. Waarom ben ik niet zo groot als Bon Jovi, dacht ik, maar sinds ik gestopt ben met drinken 31 jaar geleden heb ik me daar ook bij neergelegd. Ik zal waarschijnlijk altijd blijven hangen in het clubcircuit en daar heb ik geen enkel probleem mee en geniet van elke show. Er zijn hier in Nashville honderden muzikanten die een moord zouden doen voor hetgeen ik doe. Ik kijk anders tegen succes aan tegenwoordig. Ik kan elk jaar een aantal keren touren in Europa en jaarlijks spelen op de Outlaw Country Cruise en ik word nog regelmatig gevraagd om hele coole dingen te doen. Ik blijf absoluut open staan voor andere bands zoals Drivin’ N Cryin’ bijvoorbeeld, ik houd van die mannen en ik vind Kevn Kinney’s werk geweldig. Het is altijd leuk om allerlei opties open te houden, maar mijn eigen band gaat tegenwoordig wel voor. Er zijn nog steeds mensen die komen opdagen bij mijn shows en dat vind ik succes. Het is makkelijk om de mensen te overstelpen met oude hits, ik weet echt wel hoe dat werkt, maar het allergrootste succes vind ik, wanneer een nieuw liedje zijn weg vindt in het publiek en mensen het direct begrijpen. Het is geweldig om te ervaren dat men in Europa de artiesten gewoon oud en grijs laten worden en blijven respecteren zolang ze goed werk afleveren. In de Verenigde Staten draait alles om de ‘Young and Beautiful’.

Brown Bomber

Shows Nederland:

Vrij 20 oktober: Burgerweeshuis – Deventer

Zat 21 oktober: De Pul -Uden

Zon 22 oktober: Vera Groningen

Vrij 27 oktober: Ma Kelly’s Muziekcafé – Frieschepalen

Warner E. Hodges Website