Kenna & Cox – Intercontinentale folk-blues

Een toevallige ontmoeting in een Parijse bar start de toevallige samenwerking tussen twee Australische muzikanten, Chris Kenna en Melissa Cox. Als solist heeft Kenna als support geopend voor Jeff Beck, Peter Green en Tommy Emmanuel. Cox formeerde haar eigen band Black Sesame in Australië. Parijs, de stad van de liefde, zorgt ervoor dat beide musici sinds 2008 onafscheidelijk zijn. Samen spelen ze vanaf dat moment op festivals in heel Europa. Toch vrees ik dat de meesten van u het tweetal nog nooit gezien of gehoord hebben. De term Folk-blues lijkt het beste te passen bij de muziek die het duo schrijft. De stem van gitarist Kenna is donker, gruizig en rauw, de stem van violiste Cox is frivool en kraakhelder. Een conjunctie van tegenpolen zorgt ervoor dat het duo Kenna & Cox meer dan de moeite waard is om in oktober in Nederland te gaan aanschouwen.

Een mooie tegenstelling

Chris Kenna en Melissa Cox zijn levenspartners en wonen in een simpel appartement in de binnenstad van Parijs. Beide zijn ze geboren en getogen in Australië maar hebben een totaal verschillende muzikale achtergrond. Chris: “Ik ben opgegroeid op het platteland van Australië en hoorde daar voornamelijk countrymuziek van Hank Williams en Willie Nelson. ’s Nachts kon ik op mijn vaders transistorradio met veel pijn en moeite een radiostation vanuit Melbourne ontvangen. De volgende dag was mijn vader boos als de batterijen van zijn transistor weer eens leeg waren. Ik luisterde naar Led Zeppelin, Jimi Hendrix en The Rolling Stones, maar ook naar Australische rock & roll bands en AC/DC in hun beginperiode. Als je AC/DC ontrafelt, is het eigenlijk gewoon vette powerblues. Ik sloop in mijn jeugd al stiekem cafés binnen om te kijken naar de bands die aan het spelen waren, dat waren meer rockbands dan bluesbands in die tijd. Ik speelde 40 jaar geleden al in Australische pop- en rock & roll bands. Het eerste album dat ik maakte was een Bob Dylan album in 1974. Bob Dylan ontdekte ik trouwens ook via mijn vaders clandestien geleende radio. Het duurde even voordat ik echt blues ging spelen, het was Stevie Ray Vaughan die mij volledig in de ban van de blues bracht. [red: aan de muur hangt een oude gitaar en een oude hoed, een prachtig altaar voor Stevie.] Met onze toenmalige band speelden we bluesrock en hebben we door de jaren heen veel voorprogramma’s mogen verzorgen van gerenommeerde blues- en rockbands. Ik heb veel geleerd in die tijd over instrumenten, versterkers, microfoons en over het leven als muzikant zelf.”

Melissa: “Ik groeide op in een familie waar alleen klassieke muziek gedraaid werd, ik had ook geen radio op mijn kamer. Ik heb eigenlijk nooit de muzikale stromingen gevolgd in chronologische volgorde. Het heeft me dus ook niet gevormd en ik sta volledig open voor hetgeen me wordt voorgelegd. Ik ben niet bevooroordeeld en dat geeft me enorm veel voordeel als muzikant, het maakt me veel vrijer. Een mooie tegenstelling tussen ons en dat heeft zijn voordeel in onze manier van musiceren. Een aantal keren per jaar speel ik in Melbourne in een symfonieorkest en begeleiden we jonge muzikanten in het Operahouse en de Concert City Hall. Zo’n 10 shows per jaar. Klassieke muziek spelen is volledig anders dan wat ik de rest van het jaar doe, maar het is geweldig om te doen.”

Chris: “Tegenwoordig luisteren we allebei graag naar klassieke muziek. Geen AC/DC of Hendrix meer om het hoofd leeg te maken, maar Chopin of Debussy om tot rust te komen.” Melissa: “Behalve als Chris ‘s ochtends vroeg niet wakker kan worden.”

The Godfather of the Blues

Voor Robert Johnson was het niet anders in de tijd dat hij optrad. Ook al is hij The Godfather van de Blues, om te overleven speelde hij ook andere dingen dan alleen maar blues als hij aan het werk was.”
Melissa: “We spelen ook nog apart van elkaar, Chris in een traditionele bluesrock band en ik nog in andere projecten, waaronder een folkrock band en een instrumentale progressieve rockband.”

Huiskamerconcerten

Toen ik op een dag op een operatietafel lag en vocht voor mijn leven moest ik daaraan denken. Het besluit om muzikant te worden heb ik toen genomen, 30 jaar geleden. We hebben een simpele levensstijl, we hebben geen auto en geen televisie, maar komen niet om van de honger.” Melissa: “We zijn vooral gelukkig.”

Altijd inspiratie

In 2012 bracht het duo een livealbum uit genaamd, ‘One night in Paris’, simpele opnames van een café concert in hun geliefde Parijs. Gevolgd door het album Long Way Home en in 2020 het zeer inspirerende album Shipwrecked.
Chris: “We hebben zo ontzettend veel nummers opgenomen dat we voor drie albums aan materiaal hadden. We maakten deze twee albums en ikzelf nog een soloalbum. Alle nummers op onze albums album zijn van mijn hand, waarbij Melissa de tweede stemmen en de vioolpartijen bedacht heeft. Dat gaat allemaal vanzelf. De sfeer van het album moet goed zijn en de nummers moeten bij elkaar passen en zorgen dat het vooral bluesy is.”

Melissa: “Onze muzikale achtergronden botsen niet, ook al zijn we volledig het tegenovergestelde van elkaar. Mijn taak is om iedereen met wie ik speel beter te maken. Het draait niet om mij maar om Chris in ons geval, het zijn tenslotte zijn nummers.” Chris: “Er is altijd inspiratie voor een nieuw nummer. We hebben zelfs een nummer geschreven toen we een keer in Nederland in de trein zaten, de prachtige graffiti die voorbij kwam glijden gaf ons inspiratie. Ik hoef maar naar buiten te kijken hier in Parijs en ik kan mijn notitieboek vol schrijven. Zo werkt het ook daadwerkelijk. Ik was vroeger niet al te goed op school en was bijna van school gestuurd omdat ik niet wou lezen, al mijn teksten sloeg ik daarom op in mijn hoofd. Ik ben pas de laatste jaren echt gaan lezen. Van hetgeen ik lees maak ik ook aantekeningen en steel soms een regel, welke schrijver heeft dat niet gedaan. Grote artiesten deden dat vroeger al. Picasso zei: Goede kunst is geleend, geweldige kunst is gestolen.”

Radiokwaliteit

Het duo is niet op zoek naar roem en ze rekenen ook niet meer op een platencontract of een distributiedeal. Toch hebben ze een fysiek product nodig als ze op tour gaan.
Chris: “Mensen moeten muziek van ons mee naar huis kunnen nemen, dat is het allerbelangrijkste. Een aantal kleine radiostations in Parijs zullen misschien wel wat draaien maar het zet geen zoden aan de dijk. In Frankrijk is het sowieso moeilijker omdat de mensen hier weinig tot geen Engels spreken. Als we een oude John Lee Hooker of Muddy Waters spelen dan hebben jullie in Nederland dat nummer vast weleens gehoord, hier in Frankrijk denken de meeste mensen dat ik die nummers zelf heb geschreven.” Melissa: “Ons eerste album had geen radiokwaliteit maar we hebben het wel uitgebracht. We hebben nu echt goed materiaal dat radiowaardig is. We moeten toch de hoop houden dat het ergens opgepikt wordt, je weet het maar nooit. Bij de internetradiostations hebben we meer kans, zeker buiten Frankrijk. Voor onze albums zijn we artiest, distributeur, promotor, manager en producer, dat houdt ons nog wel even bezig.”