50 jaar Barrelhouse
[Geen podium, te klein, geen festival te groot]
In 2024 viert Barrelhouse haar 50e verjaardag en dat is vandaag de dag maar weinig bands gegund. Nou ja gegund? De onmiskenbare ingrediënten voor dit succes van het zestal, dat 48 jaar dezelfde bezetting heeft gekend, zijn wederzijds respect, professionaliteit, passie, speelplezier en te allen tijde bereid zijn om vernieuwend te blijven. Op alle vijftien afleveringen laat Barrelhouse horen zonder enige moeite met beide benen in de realiteit te staan. Barrelhouse is een bluesband met interesse en respect voor een breed scala aan muziekstijlen. Barrelhouse klinkt altijd fris en van deze tijd, in elk decennium. Barrelhouse krijgt mede daardoor in 2020 een Edison uitgereikt voor haar complete oeuvre.
Mooie mijlpaal
Tineke Schoemaker, Jan Willem Sligting, Johnny Laporte, Guus Laporte, Han van Dam en Bob Dros gaan komend jaar twee feestjes vieren, want aan het jubileumfeestje is tevens het afscheidsfeestje gehangen. De koek is op en de cirkel is rond. Met Jan Willem Sligting en Tineke Schoemaker spreken we af in Amersfoort waar we neerstrijken met een kop koffie. Beiden beseffen zich dat ze voor het eerst gaan praten over het afscheid van Barrelhouse. Het liefst draaien ze een beetje om de brij heen, omdat het aan de ene kant zo’n mooi jaar gaat worden en aan de andere kant toch een beetje pijn doet. Ze geven het niet meteen toe maar de melancholie is bij Tineke in haar stem te horen.
Tineke: “Het is natuurlijk niet iets waar we nooit over nagedacht hebben, maar het is toch wat anders wanneer het zich echt aandient, waardoor je dus beseft dat het weleens echt het einde kan zijn. De directe aanleiding is het feit dat Guus Laporte een paar pittige jaren achter de rug heeft. Waarin hij zijn vrouw verzorgd heeft, in 2021 is ze overleden. Gelukkig heeft Guus weer een nieuwe liefde gevonden, maar zij woont in Zuid-Frankrijk. Ze zijn zo graag samen dat ze na drie maanden ook onmiddellijk getrouwd zijn. Samen willen ze zolang het nog kan van het leven genieten. Dat houdt voor Guus ook in dat hij meer vrijheid nodig heeft. Reizen tussen Frankrijk en Nederland en daarnaast ook nog spelen met Barrelhouse blijkt gewoon erg pittig te zijn. Waarschijnlijk gaan ze uiteindelijk in Frankrijk wonen. Vandaar dat hij heeft aangekondigd dat hij na december 2024 stopt in Barrelhouse. We hebben altijd gezegd, dat wanneer een van ons ermee stopt, dat ook het einde van Barrelhouse betekent. Zo staan we er allemaal in.”
Jan Willem: “Er zit ook nog iets anders in natuurlijk, want in 2024 bestaat Barrelhouse vijftig jaar en dat vind ik ook een mooie mijlpaal om er een punt achter te zetten. Dus nu hebben we het definitief gemaakt, want dan wordt het ook wat, dan kunnen we er ook iets extra’s mee doen. De titel voor de afscheidstour is: Geen podium, te klein, geen festival te groot. We houden namelijk ook heel erg van die kleine zalen. We hoeven echt niet meer in Paradiso te spelen, dat is zonde van die andere band die er op dat moment kan staan. Zolang we maar kunnen laten zien wie wij de afgelopen vijf decennia zijn geweest.”
Tineke: “We willen al die verschillende sferen nog een keertje proeven. Gewoon doen waar we zin in hebben en kijken welke zalen we leuk vinden om nog eens aan te doen. Groot of klein, als het maar leuk is. Zo’n afscheid is best een beetje dubbel, we hebben het zo lang samen gedaan. Ik moet dan meteen denken aan Julie Andrews in The Sound of Music waarin ze zingt: When God closes a window, he opens a door somewhere. Dat is wel wat overdreven, maar ik doe natuurlijk al wel eens wat gastoptredens hier en daar en dat vind ik ook ontzettend leuk, maar ook dat is soms lastig te combineren met Barrelhouse.”
Nog steeds een hele goede band
Sinds 1974 is Barrelhouse een vaste waarde in de Nederlandse muziekscene, gewaardeerd bij een groot publiek. Niet alleen vanwege het plezier en de kwaliteit die ze jaar in jaar uit tentoonspreiden, maar ook door het sympathieke karakter van de band. Wanneer in 1987 Barrelhouse wordt opgeheven, is niemand die op dat moment zijn geld zet op een 50-jarig jubileum, maar na een aantal jaren steekt het zestal de hoofden weer bij elkaar.
Tineke: “Voor mij zijn er twee ook echt totaal verschillende periodes van Barrelhouse, die van voor en die van na de break. De eerste tien jaar met Barrelhouse was heel anders dan de laatste 35 jaar kan ik je vertellen. Die eerste tien jaar hangt ergens als een heel mooi wolkje boven die andere jaren. Beide periodes hebben zijn charme en daar kleven hele mooie herinneringen aan, maar de eerste tien jaar was een ontdekkingsreis en ook rock & roll. Geen kinderen geen hypotheek, minder verantwoordelijkheden en meer vrijheid. Het gekke was dat ik nadat ik met pensioen ben gegaan, ik weer een beetje van die vrijheid ervaarde, het voelde soms weer net als vroeger. Toch vind ik het aan de ene kant ook niet erg dat we stoppen, omdat mijn stem ook langzaam wat achteruit gaat. Ik kan dit niet eeuwig volhouden denk ik, en tot je tachtigste doorgaan in de muziek is echt niet iedereen gegund. Daarom doseren we onze optredens ook heel er goed. Wanneer we het ook het laatste jaar nog zo kunnen doseren, zodat de mensen blijven zeggen: nou Tineke, jouw stem gaat ook echt niet achteruit, dan hebben we het goed gedaan in mijn ogen. Juist straks te stoppen kan ik misschien nog wel tien jaar doorzingen, met al die andere dingen die ik leuk vindt. De andere reden waarom ik het niet erg vind om te stoppen is, omdat we nu nog zo goed zijn met z’n allen. Op je hoogtepunt stoppen is wellicht wat teveel gezegd, maar we zijn nog steeds een hele goede band. Het heeft ook iets moois afgeronds, vijftig jaar. Er zitten dus een hoop facetten aan het stoppen.
Jan Willem: “Wanneer je altijd maar groter, nieuwer, of meer, dan loop je op een bepaald moment vast. We benaderen elke show alsof het onze eerste show is. Zo willen we er ingaan. In ieder geval willen we het gevoel van, iets in de herhaling doen, vermijden. Zo staan we ook op het podium, we kunnen improviseren en onze set ad-hoc aanpassen. Tony Joe White deed dat altijd, hij speelde nooit met een setlist. Dat maakt het voor de toeschouwer veel aantrekkelijker. Wanneer het voor ons niet spannend is, dan is het voor het publiek ook niet spannend. Tijdens de corona periode hebben we anderhalf jaar bijna geen contact met elkaar gehad. We zijn er niet de band naar om elke week met elkaar te Zoomen. We zijn na anderhalf jaar ook gewoon het podium op gegaan zonder ook maar één noot te hebben gespeeld met elkaar. Een van de nummers begon ik op een andere manier en ook nog eens een halve toon te laag, maar het werd een knalgoede uitvoering van het nummer. Wij noemen het ook geen fouten, maar gewoon anders. We hebben het liedje daarna ook in die toonsoort laten staan, het bleek voor Tineke ook lekkerder. Thelonious Monk zei altijd, repeteren doen we op het podium, met andere woorden: niet.”
Verbarrelhoused
Na de tweede kop koffie hebben de eerste pijnpunten de revue gepasseerd en praten Tineke en Jan Willem alweer vanuit hun passie zoals wij ze kennen: als fijne, innemende, geïnteresseerde gesprekspartners. Jan Willem: “Mensen vragen ons wel eens, hoe hou je het vol om vijftig jaar blues te spelen. Nou, dat is niet zo moeilijk hoor. We hebben in 2010 het album Vintage Blues gemaakt, met liedjes van Howlin’ Wolf, B.B. King, Sonny Boy Williamson en andere blueshelden. Allemaal liedjes die we in onze jeugd hadden gehoord en iedereen in de band kwam met iets anders op de proppen, waardoor het een geweldige mix is geworden van diverse bluesstijlen. Blues was natuurlijk een trechter waar van alles in kon en die trechter houden wij nog steeds open. Daar kunnen zoveel verschillende stijlen in. Dat is onze manier om de blues levend te houden. Wij maken de blues niet tot een dogma maar houden alles open.”
Tineke: “Dat bij mij die trechter heel erg ruim is, zal iemand binnen de band wellicht weleens lastig hebben gevonden. Bij iedereen is die trechter anders gevuld. De één is binnen de band misschien wat dominanter in de keuze maken voor een liedje en de ander op instrumentaal vlak. Han van Dam heeft een fantastische Boogie en is net als Jan Willem beïnvloed door de rock & roll van bijvoorbeeld Chuck Berry en Little Richard. Dat snappen zij en ik werd daar later comfortabeler mee. Jan Willem en ik zijn de enige binnen de band die écht gek zijn op Country muziek. Al die verschillende invloeden moeten goed met elkaar mengen. Ik zal ook nooit zeggen: zo moet je het spelen, of zo wil ik het hebben. Ook omdat ik weet dat het altijd op één of andere manier in elkaar grijpt. Al die stijlen worden dan ‘verbarrelhoused’, om het maar even zo te zeggen. Blues is voor mij een levend iets, het staat nooit stil.”
Jan Willem: “Ik heb echt in het begin moeten leren dat iedereen zijn eigen interpretatie mag toepassen op een liedje. Je moet het liedje voelen, speel het kwaad, speel het verlegen, of speel het uitbundig.Het zijn de wijze woorden van Tom Waits en zo benader ik elk liedje met het bijpassende gevoel. Niemand is de baas binnen de band. Degene die met een suggestie voor een liedje komt is dan de baas over het liedje maar bepaald niet hoe iemand het speelt. Duke Ellington schreef zijn liedjes naar de muzikanten die hij uitzocht en zorgde ervoor dat zij ermee uit de voeten konden. Het openingsnummer van ons laatste album Almost There uit 2016 is helemaal gebouwd op een gitaarriff van Guus. Dat is de kracht van het lied. Wij konden daar allemaal op inspringen en vanaf dat moment wees het zich vanzelf.”
Echte liveband
Terugkijken op 50 jaar Barrelhouse is iets voor een biografie misschien, maar Tineke en Jan Willem kijken het liefst vooruit. Nuchter als ze zijn, kijken ze vooral uit naar het komende jaar, het laatste jaar van Barrelhouse.
Jan Willem: “Ik leef gewoon in het hier en nu, dus terugkijken doe ik ook niet. Ik weet alleen dat ik straks weer iets ga doen, wat dat gaat zijn weet ik nog niet, er dient zich vanzelf wel weer iets aan na Barrelhouse. We zouden zelfs nog een nieuw album kunnen maken met Barrelhouse, dat weet je nooit, het kan allemaal, maar de kans is groter dat het niet gebeurd. Guus is er stellig over, er komt geen nieuw album meer, maar mocht er toch iets gebeuren waardoor we allemaal ineens enorm enthousiast worden, dan kan alles bij Barrelhouse. Al zou het maar een liedje zijn. Onuitgebrachte opnames gaan we niet uitbrengen, die zijn niet voor niets niet uitgebracht.”
Tineke: “Je moet je ook afvragen of het nog wat toevoegt want Barrelhouse is ook een echte liveband. Optreden is het allerbelangrijkste. Ik sta af en toe wel eens stil bij wat we allemaal gedaan hebben, maar echt terugkijken dat doe ik eigenlijk niet. Mijn perceptie ten opzichte van sommige dingen is wel veranderd, ook omdat ik ook wat ouder word. Ik begin wel te snappen, of misschien te accepteren waarom mensen Barrelhouse altijd zo te gek hebben vonden. Ik hoop vooral dat we heelhuids de finish halen en met elkaar nog heel veel plezier gaan maken in het komende jaar.”
Feest der herkenning
Het eerste optreden van de afscheidstour werd gespeeld op 13 januari in de club waar Barrelhouse vijftig jaar geleden het allereerste optreden heeft gedaan met Tineke: in Mahogany Hall in Edam.
Tineke: “Ik denk dat een groot deel van het publiek ook wil zien wat ze van ons verwachten. We gaan niet uit van de verwachting van het publiek, het publiek heeft geleerd mooi te vinden wat wij doen. Wanneer we dat blijven doen, dan blijven ze dat ook mooi vinden, maar voor veel mensen zal ‘het feest der herkenning’ een enorme rol speelt.”
Data van de volledige afscheidstour zijn te vinden op: http://www.barrelhouse.nl/
Palmares Barrelhouse
1974
Na het ter ziele gaan van de Oscar Benton Bluesband richten muzikanten Johnny LaPorte, Han van Dam, Jan Willem Sligting en Art Bausch de groep Barrelhouse op. De bandnaam is afkomstig van de artiestennaam Barrelhouse Baily die pianist Han van Dam had bij Oscar Benton. Drummer Art Bausch wordt al vlot vervangen door Bob Dros en zowel nieuwkomers Shakey Sam als Paul Vielvoye verlaten de groep alweer snel.
1975
De Alkmaarse zangeres Tineke Schoemaker treedt toe. De band voorziet smaakvol gekozen bluescovers van een nieuw arrangement met als voornaamste kenmerk de enigszins hese vocalen van Schoemaker. De debuutplaat Barrelhouse , met ook eigen materiaal, verschijnt. Met name de vocalen van Schoemaker worden geroemd.
1976
Barrelhouse bouwt een goede live-reputatie op door honderden optredens te geven in zalen, festivals, jongerensocieteiten en scholen. Het album Who’s Missing verschijnt.
1977
Het live album Hard To Cover wordt opgenomen in de Melkweg en geproduceerd door altsaxofonist Tony Vos die ook meespeelt. Op de plaat debuteert gitarist Guus LaPorte, de broer van Johnny.
1978
Een optreden met de Amerikaanse blues-ster Albert Collins wordt vastgelegd en verschijnt op plaat. Daarna verschijnt het album Beware. Op de plaat speelt tenorsaxofonist Hans Dulfer mee, die de groep ook vaak bij optredens versterkt. Barrelhouse geeft een optreden op het North Sea Jazz Festival in Den Haag.
1981
Het album Got To Get Together verschijnt
1982
Bassist Jan Willem Sligting verlaat Barrelhouse om concertprogrammeur te worden bij het Amsterdamse poppodium Paradiso. Hij wordt opgevolgd door Hans Oldenburg [ex-Rob Hoeke].
1983
Hans Oldenburg verlaat op zijn beurt de band en wordt vervangen door Roscoe Stallworth. Het album Blue Ain’t Blue verschijnt.
1984
Het album Straight From The Shoulder wordt geproduceerd door Rob van Donselaar. De plaat laat horen hoe Barrelhouse zich heeft ontwikkeld tot een groep die de blues als inspiratiebron, maar niet als zaligmakend beschouwt. De plaat is de laatste met zangeres Schoemaker die een solo-carrière ambieert. Ze wordt vervangen door de Amsterdamse countryrock-zangeres Jony de Boer Vanaf april is Schoemaker actief in One Two met Rob van Donselaar. In augustus scoort One Two een kleine hit met ‘No Song To Sing’ en verschijnt het album One Two.
1985
Het wederom door Van Donselaar geproduceerde album Every Night In The Week, slaagt er niet in de verkoopcijfers van eerdere albums te evenaren.
1987
Als ook het live-succes minder wordt, heft de Barrelhouse zichzelf op. De muzikanten treden weer in dienst bij Oscar Benton.
1988
Van One Two verschijnt het tweede album One Step met daarop het nummer Wonderful Life van de soundtrack van de film Een Maand Later.
1993
Na een geslaagde sessie-avond in het Nijmeegse 042 met pianist Han van Dam neemt Tineke Schoemaker het initiatief tot heroprichting van Barrelhouse in de originele line-up. De band begint met het schrijven van nieuw materiaal in dezelfde stijl als in de begintijd.
1994
Het album Fortune Changes verschijnt en wordt goed ontvangen. Binnen korte tijd heeft de band weer een goed gevulde agenda.
1995
Het album Tell Me More wordt opgenomen. Het Metropole Orkest verleent zijn medewerking.
1998
Het album Time Frames wordt eveneens positief ontvangen. De plaat bevat twee bijzondere nummers waaronder de gospel The Fields Have Turned Brown waarin Barrelhouse samenwerkt met de Amerikaanse vocal group The Five Blind Boys Of Mississippi. Meest opvallend is de cover van Skip James’ klassieker Hard Time Killing Floor. Drie boventoonzangers uit Mongolië, Altai Hangai, begeleiden zichzelf daarbij op authentieke oosterse instrumenten terwijl Schoemaker ook een deel van de vocalen voor haar rekening neemt. Altai Hangai wordt ontdekt door Sligting in het Vondelpark in Amsterdam. Deze ‘wereldblues’ maakt zo’n indruk dat Barrelhouse en Altai Hangai in september een bijzonder optreden geven op het Crossing Border Festival in Den Haag. Daarna tourt de band met enige regelmaat door het land.
2002
Het album Walking In Time komt in september uit. Op de plaat staat een gastbijdrage van de Amerikaanse gitarist Gary Lucas [ex-Captain Beefheart] en een nummer van Hank Williams.
2004
De band staat dit jaar op het North Sea Jazz Festival en er wordt na de zomer een live-cd uitgebracht. Op Barrelhouse Live staan dertien nummers uit zowel de eerste als tweede periode, opgenomen op diverse locaties.
2005
In oktober neemt de band een akoestische sessie op voor het NPS radioprogramma van Paul Harvey op Radio 4. De sessie wordt uitgezonden op 3 november. Barrelhouse gaat in december naar Zwitserland voor optredens in Oberschan en Aarburg. Tineke Schoemaker en Han van Dam leveren bijdragen aan het album Let It Roll van The Juke Joints.
2006
De dvd Live Has Many Faces bevat registraties van concerten uit de periode 1978-2006.
2010
Voor het album Vintage Blues neemt Barrelhouse arrangementen op van bluesklassiekers die de bandleden in 1974 heeft geïnspireerd tot het starten met de band. De cd is live en zonder overdubs ingespeeld en bevat muziek van onder anderen Muddy Waters, Sonny Boy Williamson, John Lee Hooker, BB King, Little Walter, Willie Dixon en countrylegende Hank Williams.
2012
Barrelhouse treedt toe tot The Dutch Blues Hall of Fame.
2014
De band bestaat 40 jaar en doet een tour door Nederland.
2016
In het Patronaat in Haarlem wordt op 10 september het nieuwe album ‘Almost there’ gepresenteerd.
2019
De Complete Album Collection; tien studio- en twee live-cd’s getiteld: 45 Years On The Road 1974-2019 wordt uitgebracht en Barrelhouse ontvangt een Edison.
2021
Het album Albert Collins with the Barrelhouse Live wordt opnieuw uitgegeven op vinyl
