Bruce Kulick Classic Rocker met Blues DNA

© Markus Zahradnik

De Amerikaanse meestergitarist Bruce Kulick [N.Y. 1953] heeft sinds 1975 zijn sporen in de muziekwereld dik verdiend. In 1977 begon zijn carrière in het rockcircuit als gitarist in de band van Meat Loaf. Een jaar later vormde hij met Michael Bolton de band Black Jack en belandde hij in 1984 in het grootste rock ’n roll circus ter wereld bij ‘The Hottest Band in the World’ KISS. Kulick nam na twee mislukte gitaristwisselingen binnen die band de plek van Ace Frehley in. Ik wil niet zeggen dat Kulick in zijn eentje verantwoordelijk was voor het voortbestaan van de band van Paul Stanley en Gene Simmons maar zijn muzikale kwaliteiten brachten de band weer in creatiever vaarwater. Met een simpele riff blies hij ‘I Was Made For Loving You’ weer nieuw leven in en werd het nummer na jaren van afwezigheid weer op de setlist gezet. Bruce is te horen op zes albums van KISS. In 1996 was daar opeens de grote KISS reünie en kwamen de hoge hakken weer uit de mottenballen en werden de schminkdozen uit de beautycases getoverd. Kulick maakte weer plaats voor ‘spaceman’ Ace Frehley. Kulick startte daarna zijn eigen band Union, zette diverse projecten op poten en maakte enekel soloalbums. In 2000 stapte hij op de trein van Grand Funk Railroad, de blues georiënteerde rockband die vanaf 1969 al menig hit scoorde met onder meer Some Kind of Wonderful en We’re an American Band.

Bluesdieet
Er blijkt dus blues te zitten in deze als metalhead bestempelde gitarist. Bruce gaat graag op onze interview uitnodiging in wanneer hij er zeker van is dat vragen over KISS vermeden worden. Hij vertelt graag over zijn tijd bij KISS maar hij praat liever over muziek in het algemeen. “Ik ben een groot fan van de vroege Britse bands als Cream en Led Zeppelin. Mijn broer Bob was vier jaar ouder dan ik en hij had die hele Britse bluesinvasie gewoon van vinyl. Ik was helemaal weg van het Bluesbreakers album van John Mayall, het zogenaamde ‘Beano’ album. Wat Eric Clapton daarop laat horen is enorm beïnvloed door de zwarte blues maar door hem naar een volledig ander niveau getild. De toon, de expressie en de emotie die Clapton met zijn Les Paul uit de Marshall versterker perst is legendarisch. Het zette mijn wereld op de kop, gitaartechnisch gezien. Mijn bluesdieet bestond natuurlijk ook uit B.B. King en al die andere grote bluesmannen maar die ontdekte ik pas later. Zelfs The Beatles hadden zich verdiept in de Amerikaanse blues en ook Elvis had de blues behoorlijk opgesnoven. Led Zeppelin was op dezelfde manier beïnvloed en maakte er rock ’n roll van. Door het graven in de historie van dat soort bands stuit je vanzelf op de oude Amerikaanse blues en begrijp je meer over het weefsel waaruit de hedendaagse muziek is opgebouwd. Ik luister nog steeds graag naar het Super Session album van Mike Bloomfield of The Rat Pack met Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. en Dean Martin, al die mannen hadden echt blues. Pas geleden heb ik ‘The London Howlin’ Wolf Sessions’ gedownload, 45 jaar na dato, dat is achterlijk toch? Paul Stanley en Ace Frehley enkele jaren geleden het nummer Fire and Water van Free gecoverd. Aan de hand daarvan heb ik dat originele album van Free uit 1970 gekocht, allemaal ‘straight up’ blues. Toch zijn er nog zoveel bands waar ik te weinig van weet.”

Chitlin’ Circuit
In 1975 speelde Bruce in het Chitlin’ Circuit met George McCrae die met het nummer Rock Your Baby een grote hit scoorde in dat jaar. Een scene van Afro-Amerikaanse artiesten die speelden in regio’s die voor hen veilig waren in de tijd van de rassenscheiding. Artiesten als Count Basie, Sam Cooke, Jackie Wilson, James Brown, Ray Charles, Richard Pryor, B.B. King, Otis Redding, Dr. Lonnie Smith en Marvin Gaye reisden langs tientallen beroemde Chitlin’ clubs en theaters. “Ik kwam uit New York en werd aan een volledig nieuwe cultuur blootgesteld, we reisden langs vage clubs en door gevaarlijke buitenwijken, echt angstaanjagend. In Florida maakte het onheilspellende geluid van brulkikkers en de indringende geur van gekookte varkensdarmen (waar het Chitlin’ circuit haar naam aan ontleent – red) het er niet aangenamer op. Voor de deur van de club waar we speelden stond een grote zwarte uitsmijter en zei met een grote glimlach, ‘smells good ain’t it.’ Ik deed het bijna in mijn broek van angst terwijl iedereen gewoon een feestje aan het vieren was. Het is zo bijzonder dat de zwarte gemeenschap vanuit onderdrukking zo’n stempel heeft kunnen leggen op de Amerikaanse muziekcultuur. Ik ben zo ontzettend blij dat ik dat heb mogen meemaken en daar iets van geleerd heb. Er zullen ongetwijfeld nog plaatsen zijn in, Memphis, New Orleans of Austin waar nog echte downtown blues scenes zijn en authentieke bluesartiesten spelen die onnavolgbaar zijn. Hier in L.A. wordt er blues gespeeld maar zijn er geen echte bluesclubs. De blues leeft hier overigens echt wel, mijn vriend Joe Bonamassa krijgt in Amerika elke dag van de week een theater vol en in Europa hele arena’s volgens mij. Samen met Joe speel ik regelmatig in een band die Hollywood Gun Club heet. Joe is zo toegewijd aan de blues en is als het ware het testament van de blues maar hij kan zoveel meer. Net als Stevie Ray Vaughan, een deel van zijn spel was Jimi Hendrix en een andere deel onvervalste Texas Blues.”

Uitwisselbaar
Bruce speelde in zijn jonge jaren in diverse coverbands waarin echt alle stijlen voorbij kwamen. Van Steely Dan tot Stevie Wonder, van The Beatles tot George Benson. Zijn iPod is gevuld met klassieke muziek, jazz, rock, blues, Joni Mitchel en zelfs Lordi. “Ik heb me nooit beperkt tot één stijl en heb me behoorlijk ontwikkeld in al die verschillende disciplines. Ik weet wat ik kan en hoe ik van waarde kan zijn. Wat ik speel bij Grand Funk Railroad laat ontzettend veel van die diversiteit horen. Grand Funk Railroad is absoluut anders dan KISS maar ik was in die jaren ook heel divers. Op het nummer Forever speel ik een melodische akoestische solo en op het nummer Unholy een heel agressieve metal stijl. KISS deed met het donkere nummer War Machine iets heel anders dan op hun eerste echte hitnummer Beth. Hard Luck Woman geschreven door Paul Stanley had een nummer van Rod Stewart kunnen zijn. KISS speelde absoluut niet maar één stijl en zo wil ik ook niet bekend staan. Op het album Hot in the Shade uit 1989 speelt Paul Stanley op het openingsnummer een akoestische slide partij.

Samen speelden we op gitaar regelmatig een vraag-en-antwoordspel, zoals dat in de blues gebruikelijk is. Een soort conversatie tussen twee partijen. Iets wat ik vroeger met mijn broer Bob ook deed, ik op een basgitaar en hij op gitaar, daar heb ik heel veel van geleerd. Op het nummer Between the Lines van mijn solo album BK3 uit 2010 vuren Steve Lukather en ik gitaarsolo’ s op elkaar af. Steve is een monster op gitaar en kan alles spelen wat hij wil. ‘Just play’ zei ik tegen hem en we speelden een groovende bluesshuffle, het is een fantastisch nummer geworden. Ieder onderlegd muzikant kan niet onbekend zijn met de blues. Er wordt vaak gezegd dat wij te wit zijn voor de blues. Ik ben van Joodse afkomst en ik geloof dat wij genoeg van blues afweten, als ik dat zo mag zeggen. Mijn vader speelde verdienstelijk trompet en mijn oom was professioneel violist, aan muzikale genen geen gebrek. De ontwikkeling van de blues is prachtig, iedereen doet er het zijne mee. Ook al speelde ik tijdens mijn KISS-periode een Van Halen-achtig intro op No No No of Bon Jovi-achtige 90’s rock, al die nummers hebben een vorm van blues in zich. Het zit ingebakken in onze cultuur, als je er iets creatiefs mee doet blijken al die stijlen uitwisselbaar. Je kunt de blues onmogelijk uit de rock ’n roll halen, het zit in het DNA.”

Mijn interpretatie
Bruce heeft zijn carrière goed gearchiveerd en kan nog steeds genieten van alles wat hij heeft gedaan. “Ik kom nooit los van de muziek waarmee ik opgroeide in de jaren ‘60 en ‘70, uiteindelijk is muziek tijdloos. Teruggrijpen naar de blues heeft niets te maken met ouder worden maar gewoon met de liefde voor muziek. Als ik een solo van Jimmy Page hoor krijg ik nog steeds de rillingen. Ik luister graag naar getalenteerde gitaristen. Ik voel niet alleen wat ze doen maar ik absorbeer en visualiseer waar hun vingers staan op het fretbord en welke techniek ze gebruiken. Ik ben erg gevoelig voor intonatie. Ik houd van bijzondere tonen, slimme of grappige invalshoeken en maffe woorden, dat inspireert me. De techniek van de gitaar is door de jaren heen niet veranderd en voor iedere gitarist werkt dat hetzelfde. Een gitaar is een persoonlijk instrument dat zich aanpast aan jouw kwaliteiten en gevoel. Niets ten nadele van een toetsenist maar als je een toets van de piano aanraakt valt er een hamertje op een snaar, dat is de techniek van een piano. Een gitarist raakt met zijn vingers de snaren en in de andere hand houdt hij het plectrum vast op zijn eigen speciale manier.

Dat is natuurkundig bijna niet met elkaar te vergelijken, het is zo complex. Je kunt op Slash zijn gitaar spelen, over zijn versterker, met zijn plectrum en zijn wah pedaal, zelfs met zijn onderbroek aan maar je zult nooit klinken zoals hij. Als je Slash laat spelen over jouw instrumentaria zal hij klinken als Slash. Ik kan je laten horen hoe B.B. King speelde maar het blijft mijn interpretatie, het doet je denken aan B.B. King maar het klinkt als Bruce Kulick. Ik beschouw mijzelf als classic-rock gitarist maar zonder het speuren naar die genesis en het volgen van de evolutie van de blues, was ik nooit zo’n veelzijdig gitarist geworden en had niemand mij gekend. Mijn leerlingen probeer ik bij te brengen dat één noot zoveel meer impact kan hebben dan honderd noten en dat ze hun emotie moeten laten spreken. Ik geef ze de ruimte en jam met ze om te zien hoe zij de dingen benaderen. Het meeste blijkt toch gebaseerd op helden als B.B. King en Robert Johnson en kijk eens naar hun nalatenschap. Die mannen zijn onsterfelijk net als Beethoven, Mozart en Chopin.”

Grand Funk Railroad
Na 13 jaar afwezigheid werd in 1996 de blues georiënteerde rockband Grand Funk Railroad nieuw leven ingeblazen door de drie originele bandleden Don Brewer, Mel Schacher en Mark Farner. Bruce Kulick trad in 2000 toe tot de gelederen nadat Mark Farner de band verliet. “Soms kun je de weg volgen die je zelf kiest en soms komt er iets op je pad wat je niet kan voorzien. Wilde ik een disco artiest worden, nee maar als ik niet met George McCrae op pad was geweest dan had ik al die ervaringen niet gehad. Als ik niet bij Michael Bolton in Black Jack was gaan spelen dan was ik wellicht gitarist bij Madonna geweest en niet bij Meat Loaf. Had mijn broer Bob niet met KISS gewerkt dan zou ik nooit zijn uitgenodigd op één van hun audities en had ik nooit in al die uitverkochte arena’s gestaan. Al die dingen zijn zo mooi omdat ze spontaan op mijn pad zijn gekomen. Bij Grand Funk Railroad was dat niet anders, drummer Don Brewer nodigde me uit. We kenden elkaar vanuit de tijd dat ik met Black Jack opende voor Bob Seger & the Silver Bullet Band. Don was destijds drummer bij Bob Seger. Hij wist van mijn KISS-periode maar ook van mijn disco tijd. Toch moest ik mijzelf bewijzen binnen de band. Onze zanger Max Karl is een zeer goed onderlegd muzikant en studeerde allerlei verschillende muziekstijlen en zong vroeger bij 38 Special. Toen hij doorhad dat ik geen metalhead was maar een allround gitarist was hij blij dat ik Grand Funk Railroad kwam versterken. We kunnen goed uit de voeten op een bluesfestival want we spelen onder meer de nummers Inside Looking Out van The Animals en Second Chance van 38 Special op een heel bluesy manier. Natuurlijk staan Some Kind of Wonderful en We’re an American Band ook op de setlijst. Het is een fantastische reis langs rock, funk en blues. We spelen zo’n 40 shows per jaar. We toeren alleen in het weekend en zorgen dat we niet uitgeput raken. Een nieuw album van Grand Funk Railroad zit er denk ik voorlopig niet in, die beslissing laat ik ook aan de andere mannen over. We hebben wel nieuwe nummers maar we genieten vooral van de shows waarbij publiek van alle leeftijden in de zaal staat. We willen graag naar Europa komen maar het liefst spelen we alleen op festivals en reizen we niet graag van club naar club. Of we ooit met Grand Funk Railroad naar Europa komen hangt natuurlijk af van dit interview. Ik heb een manier gevonden om dat rendabel te maken maar met een band is dat erg lastig. Ik verkoop via internet meer cd’s en merchandise in Europa dan in Amerika dus het kan best lucratief zijn en ik vind het erg leuk. Mijn eigen carrière is iets anders dan Grand Funk Railroad, ik geniet nog steeds elke keer van de KISS-conventies en clinics die ik over de hele wereld doe. Zijn dat vermoeiende dagen, jazeker maar ik zou ze voor geen goud willen missen.”

Op 23 april verscheen deze videoclip van Reggae Kiss ft. Bruce Kulick met een kwinkslag naar de officiële videoclip van Kiss uit 1985. Misschien aardig om te weten dat nu afgelopen week Jim Steinman overleden is de broers Kulick medeverantwoordelijk zijn voor de doorbraak van Meat Loaf. Het album Bat out of Hell bleef in eerste instantie liggen in de platenwinkels, niemand zag iets in het bombastische over the top werk van de hand van Jim Steinman. De liveshows daarentegen waren zo energiek, zo krachtig, zo theatraal en zo overrompelend, met vurig gitaarwerk van de gebroeders Kulick en een fenomenale Marvin Lee Aday dat daar het verschil gemaakt werd. Daar waar muziek thuishoort, op het podum!

Dit interview verscheen in een eerdere editie van Dé Blueskrant

www.brucekulick.com
Reggae Kiss
https://www.kissonline.com/welcome
www.jimsteinman.com
www.meatloaf.net
www.grandfunkrailroad.com

Dé Blueskrant is een gratis krant en verschijnt vier keer per jaar op papier door heel Nederland. Op deze site plaatsen wij ook onze premium artikelen gratis en ben je vrij in je keuze om hier een financiële bijdrage aan te leveren. Ben jij ook van mening dat dit nieuws voor zoveel mogelijk mensen beschikbaar moet blijven? Steun ons dan via een eenmalige donatie zodat wij ook in de toekomst door kunnen blijven gaan met schrijven van dit soort artikelen.

ValutaBedrag