Eric Gales | Wanneer de muziek stopt

Tijdens zijn leven bewandelt Eric niet de gemakkelijkste weg en ruim twintig jaar leeft hij langs de rand van de afgrond. Hij kampt met verslavingen en verkeert, onder invloed van drank en drugs, in een constante staat van verdoving. In 2009 belandt hij in de gevangenis voor het bezit van drugs en een wapen. Daarover zegt hij; ‘Terwijl ik daar was, vertelden alle officieren en bewakers me dat ik daar niet thuishoorde. Wanneer je hieruit komt pak je de wereld bij zijn lurven en haal je er alles uit wat er voor je inzit”. Het heeft een paar jaar geduurd maar uiteindelijk, vrij van drank en drugs, verschijnt in 2017 zijn album Middle of the Road’ die hijzelf omschrijft als zijn wedergeboorte. Het album bereikt nummer 1 in de iTunes Blues-hitlijst en nummer 4 op de Billboard Blues-chart. De recensies zijn lovend. Sindsdien tourt hij bijna non-stop door Australië, Argentinië, Chili, de VS en Europa en speelt hij shows met Gary Clark Jr., Beth Hart, Gov’t Mule, Gary Hoey, Quinn Sullivan en Lance Lopez. Hij speelt zijn allereerste headline-tour voor uitverkochte zalen in het Verenigd Koninkrijk en Ierland en heeft een hoofdrol in de Supersonic Blues Machine op de UK’s Ramblin’ Man Fair.

In december 2019 verschijnt zijn album The Bookends. Het album is opgenomen met Matt Wallace [Maroon 5, Faith No More, The Replacements] en beschikt over samenwerkingen met Beth Hart, Doyle Bramhall II en B. Slade. In september 2020 staan de studio opnames voor een nieuw album gepland. Joe Bonamassa gaat het album produceren.

Wij hebben het voorrecht gehad Eric Gales te zien optreden tijdens Texel Blues 2017 en tijdens het het Holland International Blues Festival Grolloo in 2019 en we werden beide keren verpletterd. Behalve een fantastische gitarist is Eric een artiest die alles uit de zaal haalt wat erin zit – van opzwepend tot muisstil – hij beukt je letterlijk alle kanten op.
“Ik probeer mezelf zo hard mogelijk te pushen, vooral live, het is voor mij een extreme inspanning, alsof iets anders het overneemt. Ik ben er fysiek getuige van, maar mentaal staat daar een andere persoon.”

I wanna tell y’all somethin’
Op 7 juni gaat Eric live op Facebook met de aankondiging “I wanna tell y’all somethin”. Er moet hem iets van het hart en de eerste drie minuten wacht hij net zolang tot hij zoveel mogelijk mensen heeft verzameld. Wat volgt is een openhartig, emotioneel en krachtig verhaal over zijn drugsverleden en over zijn ervaringen met racisme, ervaringen die hij niet eerder deelde. Op zijn zestiende, nu dertig jaar geleden, tourt Eric met de originele Eric Gales Band en moeten ze op een niet nader te noemen locatie optreden. Alles staat klaar voor de soundcheck. Tegen de tijd dat ze terugkomen voor het optreden is er met een spuitbus het woord Nigger over hun apparatuur gespoten en is hun volledige gear voorzien van denigrerende termen en stickers. “Overbodig om te zeggen dat we de show niet meer hebben gedaan. Onze jongens zijn terug gegaan naar de ‘vuurlinie’ om de spullen op te halen. Ik was slechts 16 jaar oud dus dit dateert al van 30 jaar terug” aldus Eric Gales. Dit soort voorvallen hebben zich diep in zijn psyche genesteld en hebben ertoe bijgedragen dat hij met drugs zocht naar een ‘happy place’ in zichzelf en de 30 jaar daarna staan in het teken van vernedering, denigreren en zichzelf kleineren. Als hij ook maar iets kan vinden om zichzelf te verdoven, gebruikt hij dat. In die periode geeft hij geen zier om wat er om hem heen gebeurt en door zijn drugsgebruik heeft hij naar eigen zeggen, in dit opzicht te veel langs zich heen laten gaan en te veel laten liggen: al die keren dat racisme vlak onder zijn neus plaatsvindt en hij er geen woord van zegt. Maar de tijd van stil zijn is voorbij en dat geldt wat Eric betreft voor ons allemaal. De moord op George Floyd heeft iets in beweging gezet en nu is het de tijd om je uit te spreken.

Muziek is niet meer genoeg
Het liefste wat Eric doet, vooral op het podium, is alles van zichzelf geven zodat alle grenzen wegvallen, muren naar beneden worden gehaald en de mensen in de zaal zich anderhalf uur lang even geen zorgen hoeven te maken over hun dagelijkse ellende. Maar hij komt tot de verdrietige conclusie dat muziek allang niet meer genoeg is. “Alleen de muziek gaat het niet veranderen, helaas. Want wat gebeurt er wanneer de muziek stopt? Wat doe je wanneer er niemand meer naar je kijkt?

“Ik staarde naar de golven in het water
zonder te zien waardoor die
werden veroorzaakt”

Naar aanleiding van dit aangrijpende bericht hebben we Eric gevraagd of hij voor onze krant hierover met ons wil praten. Juist omdat we houden van zijn muziek en onder de indruk zijn van shows, willen we heel graag ook deze kant van hem horen en gelukkig vinden we hem bereid om dit met ons te delen.
“Er zijn momenten geweest waarop ik voldoende bij zinnen was om te constateren dat ik het in moest ademen en bewustzijn moest creëren in plaats van het langs me heen te laten gaan en te denken dat het mijn tijd wel zou duren. Vanwege de drugs was ik niet in staat om te herkennen wat er echt aan de hand was en ik was niet in staat om te beoordelen of dit al dan niet respectvol was naar mij of wie dan ook in mijn omgeving. In feite staarde ik naar de golven in het water zonder te zien waardoor die werden veroorzaakt. Dat veranderde nadat ik clean werd en mijn focus terug kreeg. Nu is mijn geest helder en ben bij machte om de zaken te zien zoals ze ervoor staan. Het is alsof ik wakker ben geworden en zie hoe de wereld er echt aan toe is. Het is iets wat al langer aan de gang is, pijnlijke situaties die voort blijven duren maar nu is er een massale roep om verandering en kan ik me niet langer stil houden. Ik kan de ontelbare jaren waarin mijn voorouders zo hard hebben gevochten niet negeren. Ze hebben er alles aan gedaan om mij de mogelijkheden en dit platform te bieden. Dan kan ik het me niet veroorloven stil te zijn en hun strijd te negeren. Ze hebben vreselijke gevechten geleverd en vreselijke omstandigheden doorstaan, alleen om ervoor te zorgen dat de generaties na hen het beter zouden hebben. Daarom moet ik me nu laten horen want nu is het moment voor mij om me daarover uit te spreken: Ik moet opstaan tegen een wereld die nooit gelijkheid heeft gekend.”

“Belangrijke verhalen kwamen niet aan bod,
die stonden gewoon niet in de boeken”
Zij moeten dat weten

“Ik denk dat verandering mogelijk is en wat er dan precies moet veranderen? Dat kan een heel lang antwoord worden. Opleiding en onderwijs leren ons niet de geschiedenis zoals die zich daadwerkelijk heeft voltrokken. Toen ik nog op school zat kwamen belangrijke verhalen niet aan bod, die stonden gewoon niet in de boeken: heel veel is er voor het gemak uitgelaten, geschiedenis die zaken betreffen met betrekking tot mensen met kleur en wat door de tijd hun bijdrage is geweest. Ze belichten alleen wat de witte mensen hebben bereikt maar over het algemeen beschouwd waren de zaken die de witte mensen bereikten altijd ten koste van andere etniciteiten, of het nu gaat om de Native Americans of om de Black People. Ze veroverden alles en eigenden zich dat toe. Wanneer we het in dit opzicht hebben over onderwijs en het schoolsysteem, zien we dat kinderen opgroeien met het idee dat de witte mens superieur is en hebben we het nooit over wat de zwarte mensen hebben bijgedragen. Dat moet veranderen en daarvoor kijk ik naar de volgende generatie: zij moeten dat weten! Zij moeten weten dat er door de zwarte gemeenschap een enorme bijdrage is geleverd aan de huidige wereld. En niet alleen de boeken maar ook de standbeelden van de witte veroveraars. Deze standbeelden brengen keer op keer de herinneringen terug aan wat er met ons is gebeurt en wat er nog steeds speelt. Hoe leg ik dat aan mijn kind uit als ik in een park langs zo’n standbeeld loop? Wat vertel ik mijn kind wanneer hij mij vraagt waar dat beeld voor staat? “

“Door het voortdurende stilzwijgen, afwimpelen en systematisch onderdrukken is er een onderliggende haat gecreëerd. Deze discussie moest gevoerd gaan worden en je kan niet meer verwachten dat we het nog op kunnen brengen om dit op een aardige en onderdanige manier te doen. We hebben na al die tijd het recht om heel erg van streek te zijn over het ongelijke speelveld op deze wereld dat al bestaat vanaf heel lang voor mijn tijd. Ik heb met deze oproep een verhaal verteld, op een manier die jullie heel goed kunnen begrijpen maar vanaf nu, als het aan mij ligt en het heeft betrekking op mij of iemand waar ik om geef, is de toon écht anders.”

Kennis is pas het begin
“Het komt erop neer dat we als natie op de verkeerde manier zijn onderwezen. Volledig verkeerd. Wanneer wij het daar niet over hebben, weet de wereld dat niet eens. En kennis is pas het begin want er is nog steeds een vorm van onderdrukking gaande in deze wereld. We leven nu in 2020 maar er zijn nog steeds volken, etniciteiten en culturen die worden uitgebuit en oneerlijk worden behandeld. Deze wereld zou juist, met al die mensen die er zo hard voor hebben gevochten, een eerlijke wereld voor iedereen moeten zijn. Er moeten echt een aantal zaken uitgeroeid worden en gezien het percentage van de mensen dat vooruit wil in deze wereld gaat dat inderdaad gebeuren want alleen dan zullen we verenigd zijn. Tot op de dag van vandaag is de zwarte bevolking gebruikt als Amerika’s hunting prey. Je hoeft maar te kijken naar het aantal Afro-Amerikanen, jong, oud, man, vrouw of kind, dat alleen al tijdens een aanhouding is neergeschoten, in een nekklem is gezet of op wat voor een manier dan ook is omgebracht. Vergelijk dat met een witte seriemoordenaar, die in een kerk 12 mensen doodschiet, en onder escorte wordt afgevoerd met een kogelvrij vest aan. Je kan op geen enkele manier de ongelijkheid hierin ontkennen. En als iemand dit niet ziet, niet herkent en niet toegeeft dat dit een probleem is, dan weet ik het ook niet meer. Het wereldwijde protest gaat over deze ongelijkheid en deze systematische onderdrukking gaat daarover. Het is een human being issue en dat moet worden herkend, benoemd en genezen.”

Overweldigende support
Eric ontvangt veel steun voor zijn stellingname onder andere van zijn vriend Joe Bonamassa. Eric vroeg aan Joe om zich op Facebook uit te spreken voor Black Lives Matter om te zien wat er zou gebeuren. Het kostte Joe direct 2000 volgers. Maar Eric ziet het als plicht dat je je als artiest met een platform nu uitspreekt.
“Wanneer je nu stil bent, steun je de situatie zoals hij nu is. Deze wereld moet meer verandering en gelijkheid zien en dat is een plicht. Op dit punt gaat het niet meer om de likes van iemand te behouden. Het gaat er niet meer om of iemand fan van je blijft. En diegene die ik in deze strijd verlies? daar kan ik me eigenlijk niet druk om maken. Een spreekwoord zegt: voor die ene die je verliest, bid ik dat je er tien mag winnen. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben overweldigd door de support die ik krijg.”

Geen enkele grens
“Mijn liefde voor de blues gaat terug naar het begin van de tijd, de gospel en aanverwante muziek. Of ik beïnvloed ben door zwarte of witte muzikanten is niet aan de orde. Ik stel geen enkele grens aan door wie ik word beïnvloed. De witte mensen die mij hebben geïnspireerd zijn weer tot op het bot geïnspireerd door zwarte mensen. Zij hebben het zich eigen gemaakt en daarmee hun eer betoond aan de oorspronkelijke invloeden.”

“Het risico zit erin dat ik als posterguy
een vooroordeel bevestig“

“Ik denk dat de zwarte muzikanten over het algemeen zwaarder hebben dan de witte muzikanten. Het is niet iets waarover ik bereid ben te debatteren want het is wat het is. Ik weet dat ik het allemaal nog moeilijker maak, zowel voor mezelf als voor anderen, juist vanwege mijn achtergrond met een drugsverslaving. Het risico zit erin dat ik als posterguy een vooroordeel bevestig voor wat betreft de zwarte muzikanten en daarmee alle zwarte muzikanten stigmatiseer, maar dat is absoluut niet de werkelijkheid. Ik kan natuurlijk alleen spreken voor mezelf en mijn leven maar er zijn genoeg scenario’s bekend van witte muzikanten, die exact dezelfde gevechten hebben moeten leveren als ik maar die er een stuk sneller brandschoon uitkwamen, sneller dan iemand met een zwarte kleur.”

Kijk niet de andere kant op
“De witte mensen moeten nu hun witte privilege gebruiken om zich uit te spreken. Het is nu eenmaal zo dat de mensen in de regering en het bestuur eerder luisteren naar hun eigen kleur want ik denk echt dat een groot deel van het probleem bij die mensen ligt. Ze zullen het er misschien niet mee eens, maar ze zullen er in ieder geval eerder naar luisteren dan dat iemand met een zwarte kleur het hen probeert te vertellen. En wanneer je een probleem ziet, kijk niet de andere kant op. Adresseer het, zeg er iets van want dat is de manier waarop er iets kan veranderen. Het is goed dat er standbeelden worden neergehaald, dat we samenkomen, dat we met vlaggen zwaaien en dat we de afschaffing van de slavernij vieren maar dat is niet voldoende. We hebben te dealen met wat er nu speelt en we moeten die mensen ter verantwoording roepen die nu de misdaden tegen ons begaan. Zij zitten nog steeds in hun functie, krijgen nog steeds betaald en het recht heeft hier nog steeds niet gesproken.”

Nieuw album
“Als het mijn rol is om me nu uit te spreken, om te laten zien wat er aan de hand is, dan is dat wat ik nu ga doen. Op dit punt ben ik op de eerste plaats een mens, een zwart mens en op de tweede plaats een gitarist. Als je mij niet respecteert voor wat betreft het eerste dan interesseert het me werkelijk helemaal niets hoe je op punt twee over me denkt. Dus ook op mijn nieuwe album zal ik dat onderwerp niet schuwen.
Ik heb altijd verteld over mijn eigen leven, mijn gevecht met drugs en mijn persoonlijke conflicten. Ik kan alleen maar schrijven over de zaken waar ik op dat moment mee worstel en nu is dat racisme en het ongelijke speelveld in de wereld: wat dat betreft zou ik willen dat ik het album morgen al uit zou kunnen brengen maar de opnames staan pas in september gepland. En, dat moet me echt van het hart, ik heb heel veel respect voor Joe Bonamassa. Hij staat op dit moment in alles onvoorwaardelijk naast me. Alles komt nu langzaam maar zeker bij elkaar en de onderwerpen die we bespreken komen ook aan bod op het album. Hij ziet het door de ogen van iemand die al heel veel heeft gezien en heel veel ervaring heeft. Joe gaat het album produceren en of hij ook gaat spelen? Daar hebben we over gesproken en dat gaat in ieder geval gebeuren. Voor nu heeft hij ervoor gekozen dat hij uitsluitend als producer aan dit album werkt, daar ligt zijn focus maar dat we ons samen uit zullen spreken in minimaal één nummer, dat was voor hem eigenlijk vanzelfsprekend. Voor mij is het belangrijk dat we niet alleen qua gitaarspel samenspelen maar dat we ook vocaal een signaal afgeven op dit album. De nummers op dit album zijn zo krachtig en zo boordevol betekenis, ik kan niet wachten tot het wordt losgelaten op de wereld.”

Dit interview verscheen eerder in Dé Blueskrant Editie 21