Clarence Spady – Geeft zich over | Terug in de handen van de schepper

Door de telefoon hoor ik een boel gerommel en het klikkende geluid van de richtingaanwijzer. Haastig roept hij op hese toon: “Ik moet goed opletten want ik ben nogal snel afgeleid, maar je belt op een prima tijdstip.” Ik heb daar zo mijn twijfels over maar al snel zijn we verwikkeld in een diepgaand gesprek en keert de rust terug in de stem van de man die het verdient om opnieuw te worden geïntroduceerd aan de echte muziekliefhebber. Is hij dan verdwenen of is zijn carrière gestopt? Nee, dat niet maar de laatste jaren is hij wel van ieders netvlies verdwenen, in ieder geval in Europa. Het leven van deze getalenteerde muzikant is er namelijk één van vallen en opstaan. Clarence Spady’s grote toekomst ontspoort keer op keer door zijn voortdurende strijd tegen verdovende middelen, een verslaving die hem tot voor kort teisterde en wellicht altijd zal blijven achtervolgen.

 “zelfs die broodnodige strijd was doorspekt met liefde”

Clarence Sloan Spady werd geboren op 1 juli 1961 in Paterson, New Jersey maar groeit op in de veiligere buitenwijken van Scranton, PA. Met zijn familie reist hij iedere weekend terug naar New Jersey om samen met ooms en tantes te musiceren. Alles draai tom muziek in huize Spady. “Mijn moeder luisterde naar gospel en mijn vader luisterde naar blues. Twee geloven op één kussen leverde geen problemen op in ons gezin. Ons huis was gevuld met liefde, een harmonieus gezin. Mijn vader werkte op een legerdepot in de regio en hij kwam elke avond thuis. De jaren waarin hij veel reisde voor zijn werk had hij achter zich gelaten. Ik had die tijd wel willen meemaken, want de verhalen van mijn oudere broer en zus over die tijd, vond ik altijd boeiend. Ik had vier broers en zussen met wie ik natuurlijk de nodige juveniele onenigheid had, maar zelfs die broodnodige strijd was doorspekt met liefde. Er was altijd lawaai in ons huis, van op zijn minst één van ons. Mijn moeder had de schone taak om dat in goede banen te leiden wanneer mijn vader aan het werk was. Mannen waren mannen en vrouwen waren vrouwen in die tijd, zo zat het leven in elkaar. Beiden hadden een eigen taak om de familie bij elkaar te houden maar ik denk dat de vrouwen een grotere invloed hadden dan dat de mannen ooit hebben durven toegeven.”

“van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat Deltablues”

Het was altijd een feest met samenzang, overheerlijke vers bereide burritos en een hele hoop Schotse whisky.Mensen dansten met een bord in de ene hand en een drankje in de andere. Ik was vijf jaar en zat bij mijn vader op schoot terwijl hij gitaar speelde, een Elmore James-achtige shuffle. Terwijl mijn vader met zijn rechterhand de snaren aansloeg, zette ik mijn vingers op de gitaarhals en wist exact wat ik moest doen. ‘Oh mijn God, die kleine Clarence kan gitaarspelen’, riep iedereen in koor. Ik speelde de blues terwijl ik nog geen notie had van wat de blues inhield.”

“Ik kreeg de kans om met rock- en poplegendes te spelen”

Al snel sleepte zijn tante Bea de 5-jarige Clarence het podium op van de Elks Club voor zijn eerste professionele optreden. Vanaf dat moment weet hij wat hij met zijn door God gegeven talent moet doen. Clarence is geboren voor het podium. ‘Ik hoorde mijn vader zich elke ochtend om half vijf klaarmaken om naar zijn werk te gaan. Als ik twee uur later aan de ontbijttafel zat en het kwartje naast mijn bord vond, waarmee ik op school iets te eten kon halen, was ik altijd trots op hem. Hij zorgde voor zijn familie door keihard te werken maar ik was vastbesloten een ander pad te volgen. Ik zou nooit van mijn leven om half vijf opstaan, ik ging het anders doen. Gek genoeg deed ik het later nog slechter dan hij want ik heb 18 jaar in de bouw gewerkt en vaak stond ik al om vier uur op om anderhalf uur te rijden naar de bouwplaats”, schatert Clarence die vereerd is met de aandacht vanuit Nederland. “Maar eerst begon ik aan een professionele muzikale carrière en kreeg erkenning toen ik begin twintig was en ik twee jaar op tournee ging met de band Touch of Class. Daarna kreeg ik de kans om in 1986 met geweldige muzikanten te werken in de Greg Palmer Band. In die zes jaar tourden we zo’n 35 to 40 weken per jaar. Vaak speelden we op resorts waar we een contract hadden voor minimaal drie weken tot een maand. Zo speelden we elke maand in een andere regio op een ander resort. Dat waren vaste waardes in onze agenda, we konden altijd een jaar vooruit kijken. Ik kreeg de kans om samen met rock- en poplegendes te spelen waaronder Stevie Wonder, The Four Tops, The Temptations en The Spinners. Toen de Greg Palmer Band stopte startte ik mijn eigen band maar kon ik ook aan het werk in de bouw en tevens de opleiding als machine operator afronden. Als kind was ik al gefascineerd door Tonka-vrachtwagens en nu kon ikzelf op dit soort reuze machines werken. Dus om toch wat zekerheid in mijn bestaan te brengen deed ik beiden. Ik deed bandshows in het weekend met een power trio bestaande uit drums, Hammond B3 en ikzelf op gitaar. Als de bouwplaats toevallig niet al te ver van stad af lag, dan speelde ik ook op doordeweekse avonden. Ik heb altijd een bluesband gehad voor in het weekend terwijl ik op de machine zat en de hydrauliek het werk liet doen.”

Het was een mooie maar ook een moeilijke tijd, een tijd van keuzes maken. Ook al kwam er genoeg geld binnen, er knaagde iets aan mij. In 1994 was ik vader geworden van een zoon en ik kreeg het gevoel dat ik niet genoeg tijd aan mijn familie kon schenken. Ik kon het niet verdragen dat ik mijn soulmate en mijn zoon te kort deed, een hartverscheurende innerlijke twist. Waarom gooi ik die gitaar niet aan de kant en pak mijn baan weer op, zodat ik elke avond thuis ben en kan genieten van mijn gezin. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, iedereen wilde mij boeken en aan alle kanten werd er aan mij getrokken.”

“mijn cocaïneverslaving kreeg ik niet onder controle”

Clarence laat in zijn manier van vertellen duidelijk merken dat keuzes maken nog steeds niet zijn sterkste kant is. Ook al was hij zelfverzekerd over zijn kunnen als muzikant, het juiste pad kiezen bracht enorm veel stress met zich mee. “Ik verviel in oude gewoontes, mijn cocaïneverslaving kreeg ik niet onder controle. Terwijl iedereen me enorm steunde tijdens mijn rehabilitatieproces, vond ik het ontzettend moeilijk. Stoppen is één ding maar niet meer beginnen is een even grote uitdaging, zeker als je 12 jaar lang niets anders hebt gedaan. Ik ben na 40 jaar ook nog steeds niet van het roken af. Het leek erop dat mijn gezin beter af was zonder mij dan met mij. Elf jaar duurde deze relatie, mijn zoon was 10 jaar toen ons gezin uit elkaar viel.”

Na het uitkomen van zijn live-album ‘Live at Grico’s River Street Jazz Café’ raakt zijn carrière in het slop en blijft hij worstelen met zijn verslaving. Hij blijft tot 2003 werken in de bouw en in het weekend staat hij met zijn band op het podium. Uiteindelijk wordt Clarence een vaste waarde in de Noord-Oost Amerikaanse muziekscene. Op het podium van de iconische Terra Blues-club van Greenwich Village, betovert hij reizigers van over de hele wereld met zijn gitaarvirtuositeit en vlammende podiumpresentatie. Ruim acht jaar na zijn laatste album release mag Clarence Spady in 2008 onder de vleugels van de eigenaar van het Severn platenlabel David Earl zijn tweede studioalbum Just Between Us uitbrengen. “David werkte met The Fabulous Thunderbirds, Darrel Nulisch en Louisiana Red. We hadden samen al eens getourd, niet in dezelfde band maar we kwamen elkaar af en toe tegen. David was op zoek naar nieuw talent voor zijn label en hij vond oud talent en hij nam een grote ​​gok met me”, vervolgt Clarence lachend terwijl hij zijn auto parkeert voor zijn huis. “Op het album Just Between Us ging ik voor dat oude Memphis Soul-geluid. Ik houd van de sound van de Southside van Chicago. Een van de nieuwe ontdekkingen voor mij was het toevoegen van achtergrondzang. Ik had nog nooit met achtergrond vocalisten gewerkt maar het voegde een hele nieuwe dimensie toe aan het album. De meeste liedjes zijn min of meer gerelateerd aan mijn eigen gevoel en ervaringen. Enough of You schreef ik over de breuk met de moeder van mijn zoon, de titel heeft geen uitleg nodig lijkt me maar het heeft ook betrekking op veel andere dingen in mijn leven, zoals tegen mijn werkgever zeggen: vandaag kan ik het niet redden, waarna hij ook genoeg van mij had.” Clarence lacht alles van zich af maar in zijn stem denk ik het aanhoudende gevecht met zichzelf te kunnen ontwaren. 

Het is het meest hypocriete wat ik ooit heb gedaan, ik had gefaald als vader. Op 5 december vond een vriend mij volledig van de wereld in suïcidale toestand in mijn appartement. Hij redde mijn leven die dag en zette me op het juiste spoor. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.”

“nu heb ik het omhelst met nieuwe energie”

Clarence staat toch weer op van het canvas en stapt nogmaals met gebalde vuisten terug in de ring. Zijn nieuwste single Surrender ziet het levenslicht in oktober 2020, in aanloop naar een gloednieuw album dat in mei 2021 via Nola Blue Records is uitgebracht. Wederom slaat hij de handen ineen met steun en toeverlaat Scott Goldman, die Spady roemt om zijn onnavolgbare veerkracht en zijn transcendente muzikale vaardigheden: zijn zielroerende intensiteit kan niet worden onderwezen, maar alleen worden verworven door een combinatie van door God gegeven talenten en levenservaringen. Clarence Spady lijkt steviger in zijn schoenen te staan dan ooit. Hij bundelt zijn fysieke, emotionele en spirituele krachten en lijkt volledig toegewijd aan het heroveren van zijn welverdiende plaats in de muzikale wereld waarvoor hij geboren is. De single Surrender zegt alles over de manier waarop Clarence de toekomst tegemoet gaat, hij geeft zich over in de handen van de schepper. “Ik loop niet over straat met de bijbel in mijn hand het evangelie te verkondigen maar ik heb mijn spirituele geloof waarmee ik ben opgegroeid. In alle donkere tijden in mijn leven kon ik daar op terugvallen. Nu heb ik het omhelst met nieuwe energie en hernieuwd vertrouwen, dat levert een nog betere relatie op met de hogere macht dan dat ik ooit gehad heb. Ik heb gezien dat het werkt en dat het zoveel goeds kan brengen maar je verbreekt de connectie wanneer je je geest vertroebelt of zelfs volledig uitschakelt door drank en drugs, je raakt volledig afgezonderd. Hier in de Verenigde Staten, heten de drankwinkels niet voor niets Rye & Spirit Stores maar het is zeker niet de spirit waar ik me tegenwoordig aan wil verbinden. Ik moet mezelf gemotiveerd zien te houden en me focussen op alleen maar positieve dingen.”

Ik kan natuurlijk met andere mensen verder gaan schrijven maar wij zijn al 23 jaar muzikaal aan elkaar verbonden, er is niets of niemand die dat kan verbreken. Wij voelen elkaar aan, over spirituele verbondenheid gesproken. Samen gaan we terug naar mijn roots, mijn kerk en op de eerste single Surrender kun je dat goed horen, die zalvende ‘Gospel Flair’ en ‘Southern Gospel’ sound. Ik moest terug naar mijn roots, terug naar de basis. De eerstvolgende single heet Strange Cat met een oude STAX, soul feel. Met ritmische gitaar, zoals het nummer Clean Up Woman van Betty Wright. Het wordt een album dat ook live te dupliceren moet zijn, dus geen ingewikkelde koortjes, overdubs of andere toevoegingen. We hebben het geprobeerd met een geweldige blazerssectie en dat klonk fantastisch, maar we hebben het niet toegevoegd op het album, de basis is een ijzersterk muzikaal kwartet, strak en soulful, zoals die oude ‘blues cats’ Muddy Waters en Howlin’ Wolf. Soms hadden ze niet eens een basgitarist en toch maakten ze ‘killer tracks’. Tegenwoordig kun je met moderne technologie de gekste dingen toevoegen maar ik doe er niet aan mee, ik wil alleen maar ‘bare bones’. Als ik mijn blues speel, moet het rauw, edgy, rocking en soulful zijn, geen theater en geen artificieel vuurwerk. Het echte vuurwerk komt rechtstreeks van de vier muzikanten. De blues heeft tot op heden nog alle stromingen en tijden overleefd en is tot op de dag van vandaag springlevend. Muziek in het algemeen is een van de kunsten waarbij we al onze vijf zintuigen gebruiken, ongeacht het genre dat je speelt. Je voelt het, je proeft het, je hoort het, je ziet het en live kun je het ook nog eens ruiken. Ik wil mijn kunst met de hele wereld delen.”