Interview Electric Blues

Als op 26 september 2011 Neerlands meest tot de verbeelding sprekende blueslegende overlijdt, laat hij een leemte achter die onmogelijk te vullen blijkt. Zijn geliefde dorp Grolloo wordt een bedevaartsoord, een heuse Blues Village. Zijn huis wordt een museum en in de achtertuin van zijn stamcafé verreist sinds 2016 jaarlijks één van de grootste internationale bluesfestivals van ons land. Wat is de magie van deze man, van zijn muziek en van zijn bijzondere nalatenschap. “Pfff, daar vraag je me wat”, puft Henk Vegt. De man die samen met zijn band Electric Blues sinds 2017 op magistrale wijze de smart uit die diepe Drentse leemte wat probeert te verzachten.

Electric Blues
In 1967 start Henk Vegt samen met nog twee 15-jarige knapen Bert Bulk en Wendel Hillebrands de band Relax. Het repertoire bestaat uitsluitend uit bluesnummers van o.a. John Mayall, Cuby & the Blizzards, Savoy Brown, Ten Years After en Livin’ Blues. Al snel wordt de bandnaam gewijzigd in een naam die de lading beter dekt: Electric Blues. Met een dikke kwast kalken de mannen de nieuwe bandnaam in koeienletters op de pas aangeschafte bandbus en rijden vanuit de bollenstreek door Nederland en zelfs Duitsland. Met mondharpspeler Piétro Smeding in de gelederen brengt de band In 1979 haar eerste LP uit genaamd Still Going Strong met louter eigen werk, veelal gecomponeerd en van teksten voorzien door Henk Vegt die tot de dag van vandaag -gestart als zanger/gitarist en vanaf 1974 als zanger/drummer- de drijvende kracht is achter Electric Blues. Als in 1989 gitarist Hillebrands overlijdt, is het gedaan met Electric Blues. Maar in 2011 komt daar verandering in wanneer niemand minder dan Aad Kreeft -voormalig gitarist van Think Tank, Blue Planet, The InCrowd, en Big Wheel- via een bevriende gitarist in contact komt met Henk Vegt. Samen blazen ze Electric Blues nieuw leven in. Tijd om onze oren te luisteren te leggen bij de vaandeldragers van Electric Blues.

Bijzondere Toegiften
Op de ‘bluesboerderij’ van Henk Vegt in het Zuid Hollandse Ter Aar worden we hartelijk ontvangen in de hooischuur die op professionele wijze is omgetoverd tot een imponerende oefenruimte annex studio waar de band zich steevast elke week met hart en ziel op het uitgebreide repertoire van Cuby & the Blizzards stort. Door Henk Vegt en Aad Kreeft laten we ons deze middag meenemen in hun passie voor de muziek van de grondleggers van de Nederlandse blues. De heren spreken elkaar elke dag maar raken nooit uitgepraat en geven elkaar complimenten over en weer. “Je zou kunnen zeggen dat ik met een van mijn helden ben gaan spelen en dat vind ik best bijzonder”, vertelt de 68-jarige Henk Vegt enthousiast. “Ik had vroeger namelijk één lievelings-single, I’m Going Man I’m Going van Blue Planet, de band waar Aad begin jaren zeventig in speelde. Een single die niet verder dan de 16e plaats reikte in de Nederlandse Top 40, maar veel hoger had moeten eindigen, ware het niet dat er te weinig singles geperst waren.” Aad: “Daar klopte helemaal niets van, het was de alarmschijf geworden maar nergens was de single meer te krijgen, dus al die kids kochten een ander plaatje. Het was ontzettend slecht geregeld door de platenmaatschappij. We barstten van het werk en speelden in elke club door heel Nederland, alleen door zo’n singletje. Moet je nagaan wat er was gebeurd als er genoeg van waren geperst.” De bevlogen 74-jarige gitarist is er tot op de dag van vandaag nog verontwaardigd over. Henk: “We spelen het nummer met Electric Blues, het staat op de lijst van bijzondere toegiften. We spelen hem wel als laatste want daarna kan ik niet meer zingen, dat nummer is zo ongelooflijk hoog.” Aad: “Ik heb echt met grote jongens gespeeld hoor. Met Hans Jansen in Think Tank en met Shell Schellekens in The Incrowd, ‘I’ll Be Free’ was onze grote hit. Er zijn mensen die compleet over hun nek gaan als ze het podium op moeten, maar mij moeten ze altijd even tegenhouden. Ik weet namelijk niet hoe gauw ik er op moet springen. Spanning heb ik wel, maar dat is alleen maar gezonde spanning. Ik heb natuurlijk jaren in Duitsland gespeeld, in nachtclubs tot diep in de nacht. Onder meer in de Top Ten Club, waar The Beatles begonnen, dat heeft wellicht meegeholpen. Uiteindelijk ben ik dameskapper geworden, maar muziek heeft me nooit losgelaten. Henk is inmiddels mijn held geworden hoor, hij is een geweldige drummer en fantastische zanger. Samen nemen wij Electric Blues op sleeptouw.” Aan energie geen gebrek bij de vrolijke, praatgrage, klassiek geschoolde gitarist.

Slimme bluezy gitaarlicks
Wanneer Electric Blues de weg teruggevonden heeft naar de bühne neemt de band in 2014 met de release van het album Desert Pain een voorschot op wat komen gaat. Het album bevat naast enkele eigen composities, bewerkingen van nummers van Livin’ Blues, Deep Purple en natuurlijk Cuby & the Blizzards. In 2017 is het verlangen om het repertoire van Cuby uit te diepen niet meer te onderdrukken. De missie is begonnen en samen met bassist van het eerste uur Bert Bulk, mondharpspeler Piétro Smeding en ex- The InCrowd toetsenist Edwin van Schijndel zijn Henk en Aad vastbesloten om dit tot een goed einde te brengen. Met hart en ziel wordt er gewerkt om zo dicht mogelijk tot de kern van Cuby & the Blizzards te komen. Henk: “Het gevoel dat daar bij komt kijken kan ik niet uitleggen, de fascinatie is er altijd al geweest. Toen wij in 1967 begonnen, speelden wij al nummers van Cuby. Er zijn veel bands die één of enkele Cuby-nummers in hun repertoire hebben, maar wij gaan verder dan alleen het nummer spelen. Ik kruip in de huid van Harry Muskee en probeer het gevoel mee te geven dat Harry zo goed over kon brengen. Wanneer ik de reacties van het publiek mag geloven, lukt dat heel erg goed. Aadje en ik zijn van de oude rock ‘n’ roll stempel en willen alleen maar vooruit. Wij hebben ook de leeftijd om te kunnen doen waar we zin in hebben. We verdiepten ons steeds verder in Cuby & the Blizzards en we wisten dat we daar veel mensen een groot plezier mee zouden doen. Een band die niet meer bestaat wekt altijd een bepaalde vorm van nostalgie op, Deep Purple en John Mayall kun je nog steeds live aanschouwen, dat is veel minder interessant om mee aan de slag te gaan.” Aad: “Ik vond het geweldig om Cuby nummers te gaan spelen. Eelco Gelling is natuurlijk een wereldgitarist. Ik had jaren niet meer in een band gepeeld, maar de uitdaging om Eelco Gelling zijn partijen en al zijn vernuftige loopjes onder de knie te krijgen kon ik niet weerstaan. Eelco’s slimme bluezy gitaarlicks zijn onnavolgbaar, ik oefen soms wel acht uur per dag. We spelen veel repertoire uit de beginperiode van Cuby. De Muskee Gang en Red White & Blue vinden we allemaal wat minder interessant, mensen vragen er ook nooit om. Maar nadat Erwin Java zich bij de band voegde is het wel weer leuk geworden. Dus ook uit die periode hebben we enkele nummers op ons repertoire, zeker van Cuby’s laatste album. Ook de solo’s van Erwin Java zijn fantastisch, trouwens. Ik heb nog contact met Erwin opgenomen omdat ik zelfs via een video niet kon uitvogelen wat hij deed op die mooie witte Fender Stratocaster van hem. Erwin wist wie ik was en vertelde enthousiast dat hij vroeger met zijn neus vooraan stond tijdens een show van Blue Planet om te kijken naar de gitarist, en dat was ik. Dat zijn toch leuke dingen.” Henk: “Toen we een repertoire hadden opgebouwd, wilden we graag weten of het goed genoeg was, een muzikant twijfelt altijd aan zichzelf. We hebben allerlei mensen die iets met Cuby te maken hebben gehad en dichtbij Harry Muskee stonden hier in de studio uitgenodigd, waaronder Leo Huizinga, Jeanne Visser en Cuby-kenner bij uitstek, Johan Gaasbeek. Als zij het niks zouden vinden dan trokken we direct de stekker eruit maar ze vonden het geweldig en hebben ons direct aanbevolen bij het C+B Museum in Grolloo.”

Waanzinnige kick
Op 14 januari 2018 is het zover en krijgt Electric Blues Honors Cuby+Blizzards tijdens de vrijwilligersdag van het C+B museum de vuurdoop. “We speelden direct in het hol van de leeuw”, juicht Aad en zijn ogen beginnen te glimmen. “Er zat een man op nog geen twee meter bij mij vandaan met zijn armen over elkaar. Hij keek mij aan alsof hij wilde zeggen: zo mannetje uit het westen, laat maar eens zien wat je kan. Ik speelde de solo van Window of My Eyes en daarna zat hij meteen rechtop en ik kreeg een dikke duim van hem. De rest van de show had ik kippenvel op mijn armen staan, ik ben daar heel gevoelig voor. Ook al ben ik 74, erkenning is nog steeds vleiend. We hadden ook een waanzinnige sound en alles klopte die dag. We kregen zelfs een recensie waarin stond dat iemand dacht dat er een CD van Cuby & the Blizzards gedraaid werd. Ik krijg er een waanzinnige kick van, morgenochtend zit ik weer om acht uur te repeteren hoor.” Henk: “Aad is een hele bijzondere, als ik hem over het podium ziet rennen, vraag ik me altijd af waar hij die energie nog vandaan haalt.”

C+B Fans Verwendagen
Wanneer blijkt dat al het bloed, zweet en tranen niet voor niets geweest is en de animo voor Electric Blues groter is dan gedroomd krijgt Henk het idee om in zijn prachtig gelegen boerderij C+B Fans Verwendagen te organiseren. Een echte feestdag voor de échte Cuby fan. Vandaag presenteert Henk een kleine versie van de Fans Verwendagen speciaal voor Dé Blueskrant en krijgen we een overheerlijk broodje kroket tijdens de lunch. Henk vertelt graag over deze succesformule waar hij eens in de maand zo’n tien Cuby fans blij mee maakt. “We doen dit al sinds 2018 en afgelopen maart zou de 11e editie geweest zijn, maar ja die moesten we helaas uitstellen. Zo’n dag start om 10.00 uur in de verbouwde ‘ouden stal’ met koffie en gebak, dan praten we over van alles en nog wat, maar vooral over Cuby en dan zijn we zo een uur verder. Het mooie is dat je toch elke keer weer iets nieuws hoort over Cuby. Na de koffie gaan we naar de studio om naar onze versies van Cuby & the Blizzards te luisteren, want daar komen de fans tenslotte voor. Na anderhalf uur is het tijd voor een borrel en voor de lunch, die mijn vrouw Els onderwijl klaar heeft staan in ‘den ouden stal’ op prachtig opgemaakte lange tafels. Mensen komen van heinde en ver, zelfs uit België en Duitsland. Er zijn nu ongeveer tachtig Cuby-fans geweest en onderhand heb ik zelfs een enorme wachtlijst.” Aad: “Vorige keer was er een jongen uit Duitsland, een gitaargek en die vond dat ik te zacht stond. Nou, dat moet je tegen mij niet zeggen. Dan draai ik direct aan de knoppen. Mensen staan er versteld van dat we nummers spelen die Cuby nooit live gespeeld heeft. Dat kwam natuurlijk omdat Harry nooit wilde repeteren. Een nummer als Dancing Bear en de jazzy uitvoering van het nummer Help Me is naar mijn weten nooit live ten gehore gebracht. We hebben inmiddels zo’n 60 C+B nummers die we kunnen spelen.” Henk: “Jeroen Wielaert –die inmiddels ook in Ter Aar is geweest en auteur is van het boek De Missie [De kruispunten van Harry ‘Cuby’ Muskee]- gaf ons een groot en serieus compliment.”

Zichtbaar trots vertelt Henk verder over zijn exclusieve Cuby Fans Verwendagen. “In de middag doen we nog een muzikale sessie en een fotosessie met alle aanwezigen. Natuurlijk geven we iedereen recent informatiemateriaal van het C+B Museum mee, dat regelen we altijd met Hans Vons, hij is onze man in Drenthe en bestuurslid van het museum. Met Electric Blues proberen we goede ambassadeurs voor het C+B Museum te zijn want Cuby leeft nog steeds, ondanks de angst van het C+B Museum dat de vergrijzing een keer toeslaat. Iedereen die we weten te raken met de muziek van Cuby proberen we direct lid te maken van het museum, het zijn meestal wat oudere mensen maar ik heb het idee dat ook de jongeren het weer op gaan pakken. Ze hebben niet de overhand bij onze concerten maar er zijn er altijd een aantal.”

Cuby-juweeltjes
Live oogst de band niets dan lof, in uiteenlopende recensies wordt zowel de muziek als de podiumpresentatie van de ervaren mannen geprezen. Het bewoog Electric Blues er toe om met ongekende passie, grote muzikaliteit en met overtuigend meesterschap in het afgelopen jaar het album Back To Grolloo af te ronden. Hierop prijken vijftien met zorg uitgekozen Cuby-juweeltjes, die stuk voor stuk energiek, creatief en vooral zielroerend zijn. Wanneer Henk ons trakteert op een smaakvol voorproefje worden we volledig overrompeld door de kraakheldere, dynamische sound en is het alsof de geest van Harry over ons neerdaalt vanuit de grote speakers van de studio. De stem van Henk Vegt is qua timing en timbre nauwelijks te onderscheiden van de stem van Harry Muskee en muzikaal klinkt het strak, hedendaags en is er zowel technisch als compositorisch geen speld tussen te krijgen. Sterker nog, de muzikale toevoegingen van saxofoon en fluit op enkele nummers zijn inventief en verrijkend. De bescheiden bandleider wuift alle complimenten weg en zegt tussen neus en lippen door; “Het is te laat om nog naast onze schoenen te gaan lopen, maar het is best goed gelukt hè? Ik ben ook erg tevreden met de dwarsfluit op ‘Somebody Will Know Someday’. Cuby had zelf ook van die fratsen, af en toe kwam hij met extra muzikanten, dus de saxofoonpartij op ‘When I’m honest’ en ons saxofoon arrangement op ‘Brother Booze’ zijn geweldige aanvullingen.
Aad: “Technisch gezien was de laatste band met Hans LaFaille, Helmig van der Vegt, Erwin Java en Herman Deinum de beste formatie. Maar heel veel mensen zijn volledig verzot op die vroege formatie met Eelco Gelling, Hans Kinds, Willy Middel en Herman Brood. Ik denk dat wij de nummers met wat meer dynamiek spelen en iets krachtiger.” Henk: “Wij willen alleen sfeer overbrengen en mensen blij maken, dat doen we niet alleen met de muziek maar tijdens een show projecteren we ook prachtige oude beelden van de Drentse formatie. We hoeven er geen geld mee te verdienen. Sterker nog, vaak moet er geld bij. Vroeger sjouwden we alles zelf, maar dat doen we tegenwoordig echt niet meer. Ik ga niet meer lopen kloten met kabels en drumkleedjes en voorop gesteld: het geluid moet goed zijn. We besteden alles uit en dat kost een boel geld, geld dat je meestal niet terugverdiend met een optreden. Wij stoppen al onze energie wel in het optreden.” Aad: “Wij zijn de ambitie echt nog niet kwijt hoor. Ik wil er niet over nadenken hoelang ik dit nog kan blijven doen, ik ga gewoon door en begin elke dag opnieuw.” Beide heren zijn jong van geest en jong van lijf en leden, maar verknocht aan oude tijden die ze op onnavolgbare wijze op de gevoelige plaat hebben weten vast te leggen.

Enige echte Nederlandse bluesverhaal
Met een prachtig product op de plank staat Electric Blues op het punt om de spreekwoordelijke fakkel door te geven, maar vooralsnog staat de band zelf met lege handen. De geplande cd-presentatie van 25 april jl. moest om alom gerespecteerde redenen uitgesteld worden, alle inspanningen ten spijt. Wat een fantastische happening had moeten worden in samenwerking met het C+B Museum en Café Restaurant De Hofsteenge in Grolloo werd een diepe teleurstelling. Aad haalt zijn schouders op: “Je moet het maar zo zien, we bouwen de spanning nog maar wat op naar 8 mei 2021 en dan gaan we dubbel zo hard knallen. Er hadden zich voor de cd-presentatie al 150 C+B Fans aangemeld via onze Vrienden van Electric Blues Maillist. Die blijven komend jaar écht niet weg.” Henk: “Ik houd ook voor onszelf de spanning erin, want niemand van de band heeft het album nog van mij gekregen. Ik wil voorkomen dat hij op onverklaarbare wijze toch op het internet belandt. Tijdens onze presentatie ga ik ervan uit dat we er zeker zo’n 300 kwijt kunnen raken. We hebben gewoon een connectie met die Cuby-fans, soms zijn de mensen tot tranen toe geroerd als we voor ze spelen. Er komt natuurlijk veel nostalgie bij kijken en de liefde voor Cuby, het is ook de mythe, het verhaal dat er omheen hangt. Het enige echte Nederlandse bluesverhaal. Maar wat de échte magie is van Cuby & the Blizzards………………… Somebody Will Know Someday.”

Dit interview verscheen eerder in Dé Blueskrant Editie 22

Foto’s via Electric Blues
www.electricblues.nl