The Black Mamba | De cirkel is rond

Verbonden met de blues

Pedro haalt zijn inspiratie uit vervlogen tijden maar is vooral uit de jaren zestig en zeventig Afro-Amerikaanse muziek. Hij noemt deze periode de ‘gouden decennia’ en zegt dat het doel van The Black Mamba is: respect betuigen aan de iconen uit die tijd. Pedro neemt uitgebreid de tijd en zakt nog iets verder in de kussens van zijn bank. “De rock & roll was natuurlijk blues-geïnfecteerd en aanstormende bands wisten altijd gebruik te maken van de expertise van de oudere generaties. Dat leidde tot mooie samenwerkingen zoals die van The Beatles en Little Richard en Billy Preston natuurlijk, die even het vijfde lid was van The Fab. Four. Ik houd van die sixties/seventies sound en dat heeft vast te maken met de vooruitgang in de opnametechniek. Van mono naar stereo en van vier tot acht sporen naar multitrack opnames. Er ging een sonische wereld open voor muzikanten en producers, een revolutie. Om terug te komen op de blues, zelfs de reggaemuziek waar ik in begonnen ben is verbonden met de blues. Ik was een surfer vroeger en had een lifestyle die daarbij hoort.  Zon, zee, ontspannende rookwaren en reggae. Bob Marley’s eerste albums hadden een basis van eerlijke rootsmuziek uit Jamaica. Die albums werden uitgebracht door Island Records. Van oorsprong een Jamaicaans label maar sinds 1962 in Londen gevestigd. Island besloot om de opnames uit Jamaica aan te passen met gitaren en toetsen naar de muziekstandaard die in die midden jaren zeventig populair was: pop-rock. Het moest immers verkocht worden en dat deed het dus ook. Het is zeker twintig jaar de standaard geweest in Jamaica om deze muziek met het oog op Europa te produceren. Gitarist Donald Kinsey, zoon van de blueslegende Big Daddy Kinsey heeft al die jaren de solo’s gespeeld op alle reggae-albums die in Jamaica gemaakt zijn nadien. Uiteindelijk ruilde ik de Reggae om voor soulmuziek, uiteraard doordrenkt van de blues.”

Voor mij een volledig nieuw muzikaal spectrum, niet de muziek die mijn voorkeur genoot in ieder geval. Ik speel al gitaar sinds dat ik zeven ben, dus ik was niet bang dat ik dat niet zou kunnen. Het was wel een uitdaging en we startten met een grote band maar kwamen er gaandeweg achter dat we als trio beter en vooral vaker konden spelen, ook op meerdere plekken. Ik op gitaar, Miquel Casais op drums en een Braziliaanse bassist. We speelden avond aan avond tot diep in de nacht in een boheemse omgeving waarin we een rock & roll leven leidde. We begonnen zoveel te spelen in allerlei clubs, dat we tegen het eind van de zomer in 2011 al 260 shows hadden gedaan, alleen in Lissabon. De eerste contouren van The Black Mamba werden zichtbaar in die kleine clubs. Het zorgde er ook voor dat ik daarna helemaal klaar was met het spelen van andermans muziek. Het was tijd om mijn eigen liedjes te gaan spelen.”

Rollercoaster

Pedro heeft gaandeweg de ‘ontgroeningsperiode’ in de clubs veel liedjes geschreven over het leven als muzikant en over de dingen die een rockster doet en meemaakt. Zo wordt de tweede fase van The Black Mamba ingezet. In 2012 verschijnt het titelloze eerste album van het trio en is direct een groot succes. Het gaat als een warm broodje over de toonbank en staat hetzelfde jaar bovenaan de Portugese iTunes-hitlijst. Pedro weet nog goed dat ze het album binnen een week opnamen en dat The Black Mamba -nog voordat het album twee weken op de plank lag- op het Rock in Rio Festival in Lissabon stond. Met een grote grijns op zijn gezicht -die door de witte rookwolk uit zijn e-smoker nog net zichtbaar is- vertelt hij met een prachtig Portugees accent in zijn beste Engels verder. “Twee weken later speelden we opeens in Philadelphia in de Verenigde Staten en niet veel later namen we op in Brooklyn. Hoe dat allemaal tot stand is gekomen weet ik niet eens meer zo goed, het had allemaal met connecties te maken. Het gebeurde gewoon en we lieten het ons welgevallen en genoten met volle teugen. Wie had dat vier maanden geleden nog kunnen denken, toen stonden we nog in kleine clubs te spelen. Het zaten in een rollercoaster opeens; ‘livin’ the dream’ en ‘go with the flow’. Een jaar later stonden we op het grote Rock in Rio in Rio de Janeiro Brazilië voor duizenden uitzinnige festivalgangers.”

Andere koers

In 2014 wordt er reikhalzend uitgekeken naar de opvolger van het naamloze debuutalbum. Op ‘Dirty Little Brother’ laat de band horen dat ze op elk muzikaal terrein uit de voeten kunnen. “Wellicht was het iets te veel van het goede”, geeft Pedro ruiterlijk toe. “Ons tweede album staat bol van de verschillende stijlen; rock & roll, funk, British rock, r&b en zelfs fado. Te veel verschillende smaken door elkaar, schizofrenie in de overtreffende trap noem ik het. Dat kon niet meer. Ook al heb je de skills om al die stijlen te spelen wil dat nog niet zeggen dat je dat ook allemaal moeten laten horen. We moesten een andere koers varen, een gerichte lijn uitzetten maar bovenal moet elk album beter zijn dan het vorige. Ik ben gegroeid door de jaren heen als mens, muzikant, songwriter en producer, net als de bandleden en dat hoor je nu absoluut terug, dat is evolutie. Wanneer je al onze albums in volgorde achter elkaar luistert zul je horen dat we continu veranderen, in ieder geval groeien. Toen ik eenmaal twee kinderen had en was verhuisd naar het platteland begon ik ook te schrijven over andere dingen, zoals sociale bewustwording. Tegenwoordig vind ik het belangrijker om te schrijven over dingen waar mensen over na moeten denken. Ik vind het daarom ook moeilijker om liedjes te schrijven voor The Black Mamba dan voor mijn soloproject. Toch zijn de onderwerpen ook binnen The Black Mamba veranderd. Uiteindelijk kunnen veranderingen in je leven ook hele mooie dingen opleveren en veranderingen moet je soms accepteren zoals ze komen.”

Gamechanger

In 2015 wordt de band uitgenodigd door Grammy Award winnend producer en muzikant Skyler Jett van de Motown Hall of Fame group en voormalig Commodores en Sly and the Family Stone lid, om een ​​nummer voor een film op te nemen. In 2017 staan ze samen op het podium tijdens The Black Mamba’s Britse debuutshow op het prestigieuze Under The Bridge festival in London. “Skylar Jett heeft me geholpen met zoveel dingen”, zegt Pedro uitbundig. “Hij heeft me geleerd hoe je als soulzanger moet zingen en hoe ik mijn stem optimaal kon gebruiken. Tijdens de opname stond hij erbij en hielp me waar nodig was, hij was de gamechanger voor mijn stem. Ook al heeft hij meer connectie met de jaren tachtig van Rick James en Prince en wij een lijntje met de jaren zeventig, van Johnny Guitar Watson. Toch was het verhelderend om met hem te werken en met hem op het podium te staan.”

Wederom een divers album maar je hoort dat het giftige vijftal aan kracht heeft gewonnen op het volwassen album vol gepassioneerde composities, met een modern geluid en diepgang. Daar wil Pedro wel het een en ander over vertellen en komt uit de kussens van zijn bank.“We brachten het nummer Believe uit als single, een lied over de ongelijkheid in de wereld. Waarom heeft de één zoveel en de ander zo weinig. De videoclip bevat beelden die zijn gefilmd in Mozambique en afkomstig zijn uit de documentaire ‘Koshukuru’ van regisseur Victor Castro voor de Portugese hulporganisatie HELPO ONGD. De rijke landen zijn zo beschaafd dat ze de mensen daar laten verhongeren. Hoe is het zover gekomen vraag ik mij dan af. Het is een diep sociaal bewust nummer dat een andere betekenis heeft gekregen. Omdat Mozambique nu wordt aangevallen [door islamitische militanten: red], wordt dit lied voor mij persoonlijk een volkslied om die mensen kracht te geven om te geloven en door te gaan. Over dit soort onderwerpen wil ik schrijven.”

Historisch Moment

Pedro Tatanka onderhoudt ook een ontluikende solocarrière. Zijn eerste stappen als solist zet hij in 2016, met verhalen en originele liedjes in het Portugees. In 2017 brengt hij de singles ‘Alfaiate’ en ‘De Alma Despida’ uit. In 2019 volgt zijn debuutalbum Pouco Barulho, dat hij uitbrengt op zijn eigen platenlabel – La Résistance. Op basis van zijn oeuvre als solo-artiest en The Black Mamba, nodigt de Portugese omroep RTP hem uit om een lied te componeren voor Festival da Canção 2021. Het festival dat uitmaakt welke artiest Portugal gaat vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. “Ik was blij met de uitnodiging en de erkenning voor mijn songwriters kwaliteiten maar ik had nooit de ambitie om zelf mee te doen aan het songfestival”, vervolgt Pedro opgetogen. “Maar vanaf het moment dat ik uitgenodigd werd wist ik dat niemand anders dan ikzelf mijn lied zou zingen. Daar was het nummer ook veel te persoonlijk voor. Hetgeen tegen me kon werken was het feit dat het een Engelstalig lied was. Maar wonder boven wonder wonnen we en voor het eerst in 55 jaar werd er een Engelstalig lied ingezonden voor het songfestival vanuit Portugal, een historisch moment.”

Love Is On My Side

Met het nummer Love Is On My Side staat The Black Mamba op 22 mei jl. in de finale van het Eurovisie Songfestival en gooit hoge ogen. Niet alleen omdat ze de vreemde eend in de bijt zijn maar meer omdat ze een fantastisch lied ten gehore brengen en dito optreden. Ook al is het verhaal over het lied en de deelname al lang en breed uitgemeten in de media, toch wil Pedro het graag nogmaals vertellen. Zeker voor een Nederlands muziekmedium benadrukt hij. “Het is een verhaal dat zich in 2018 afspeelde. Nadat we ons laatste album hadden opgenomen zijn we naar Amsterdam gegaan om een weekend te spelen in het The Bulldog Hotel Amsterdam, op de Wallen en verbleven daar ook. De eerste ochtend dat ik wakker werd zag ik die grote diversiteit aan mensen door de straat lopen en mijn neus kon voor het ontbijt de wietlucht al niet meer pareren. Een volledig nieuw universum voor me. Al die indrukken die mijn zintuigen prikkelden inspireerde mij tot het schrijven van nieuwe liedjes, uiteraard met onderliggende invloeden van blues, soul en funk. Het deed me denken aan de tijd dat ik de eerste twee albums schreef over het leven als muzikant. Vanuit het raam van mijn appartement kon ik het schouwspel bekijken en mijn inspiratie de vrije loop laten. ‘Love Is On My Side’ gaat over een oude dame die ik ontmoette in het hotel, we kwamen aan de praat. Ze kwam uit een of ander Oost-Europees land uit de tijd dat de muur nog overeind stond. Ze had kunnen vluchten naar het vrije Europa maar haar utopische voorstellingen van West-Europa bleken er anders uit te zien dan gehoopt en al haar mooie dromen vielen in duigen. Ze belandde in de straatprostitutie in Amsterdam en raakte verslaafd aan drugs. Toch is ze al die jaren blijven geloven in het feit dat liefde altijd overwint. Na alles wat zij had meegemaakt voelde ze altijd liefde om haar heen. Of ze dat letterlijk zo bedoelde weet ik niet maar ze is er in ieder geval in blijven geloven. Ik heb het wel letterlijk zo opgeschreven: Love Is On My Side. Een inspirerend verhaal over hoop. Het was het eerste lied dat ik schreef voor The Black Mamba in drie jaar. Dat nummer werd onze songfestival inzending. Uiteindelijk schreef ik nog veel meer -door Amsterdam geïnspireerde- nummers, waaronder één over een gekke Latin-liefhebber en een duiker met een dildo. Het aankomende album gaat ook heten: Last Night in Amsterdam en we gaan deze ook releasen in Amsterdam, op 17 januari in de Melkweg.”