Storyteller Eamonn McCormack opent zijn hart

Eamonn McCormack werd geboren in 1962 in het centrum van Dublin en groeide op aan de noordzijde van de hoofdstad van Ierland. Beïnvloed door Slade, Cat Stevens, Neil Young en Rory Gallagher begint hij op 9-jarige leeftijd akoestische gitaar te spelen. Vanaf zijn twaalfde speelt en zingt hij voor publiek tijdens kerkbijeenkomsten. Hij ontmoet Rory Gallagher voor het eerst als hij 17 jaar is en mag met hem de studio in. Op 19-jarige leeftijd vertrekt Eamonn naar de Verenigde Staten, verblijft daar vier jaar en kijkt de kunst af van Eddy Clearwater. De Ierse bluesgitarist-zanger is al decennialang een graag geziene gast op podia in heel Europa en maakt zijn albumdebuut in 1991 als Samuel Eddy. “Elton John gebruikt ook zijn eigen naam niet en Rory Gallagher werd geboren als Liam Gallagher. Zo zijn er nog veel meer muzikanten die onder een andere naam bekend zijn geworden”, vertelde de Ierse gitarist en songwriter al eens in een interview in 2017. Op dat debuutalbum is ook Herman Brood te horen op piano, gevolgd in 1995 door het album Strangers On The Run. Na tien jaar continu touren nam Eamonn een broodnodige pauze om na drie jaar met Ierse trots terug te keren als Eamonn McCormack. Hij heeft een lange weg afgelegd, soms was die weg recht en vlak maar die weg meanderde ook regelmatig een steile berg op. Hij speelde in de krochten van de kleinste clubs en besteeg de grootste podia met onder anderen Walter Trout, Nils Lofgren, Johnny Winter, Rory Gallagher, Pat Travers, Popa Chubby en Jan Akkerman. Storyteller is zijn vijfde album die hij als Eamonn McCormack in mei van dit jaar uitbracht. Vanaf de allereerste seconde grijpt Eamonn je bij je keel en laat al je acht basisemoties werkelijk in extreme uitingen losbarsten.

Eamonn heeft zich net een kop koffie ingeschonken en ploft op de bank. Na gedane arbeid gunt hij zich dit rust momentje. Dé Blueskrant drinkt een kopje mee. “Ik heb net met mijn dochter mijn auto gewassen. De velgen hebben we voorzichtig met staalwol schoon gemaakt, geen krasje te zien. Ach, zo probeer ik me in deze tijd zoveel mogelijk bezig te houden. Met alle kinderen in huis tijdens de lockdown kan ik hooguit wat aan mijn nieuwe gitaarapparatuur sleutelen.” Schouderophalend neemt Eamonn een slok van zijn schijnbaar iets te hete koffie.
“Mijn nieuwe album werd door mijn nieuwe platenlabel letterlijk drie weken voordat alles in lockdown ging uitgeleverd aan alle PR bureaus en radiostations. Misschien hebben ze ditmaal meer tijd kunnen nemen om goed naar mijn album te luisteren want zonder dat ik zelf mijn promotie heb kunnen doen op de podia, heeft dit album de beste recensies gekregen die ik ooit heb mogen ontvangen voor een album. Er is nog nooit zoveel van mijn materiaal op de radio gedraaid dan de afgelopen maanden. Het is echt ongelooflijk hoe goed dit album ontvangen wordt.”

Creatieve Flow
Op Storyteller laat Eamonn ondersteund door zijn nieuwe band [Edgar Karg: bas, Max Jung-Poppe: drums en percussie] werkelijk al zijn uitzonderlijke kwaliteiten horen. Een album dat volledig in balans is, als songwriter als muzikant en als mens. Vanaf de emotionele opener The Great Famine over de Ierse hongersnood tussen 1845 en 1850 zijn al Eamonn’s verhalen oprecht en zet hij zijn hart open voor iedereen die luisteren wil. Eamonn stelt zich kwetsbaar op en smeekt in zijn boeiende verhalen om de hulp van een dokter, een Gypsy Woman en zelfs een hogere macht.
“Ik heb zoveel hart en ziel in dit album gestoken, dat ik zeker na alle mooie recensies nu zelf ook durf te zeggen dat het mijn beste album is dat ik ooit heb uitgebracht. De titel Storyteller dekt ook echt de lading. Alle verhalen zijn zo persoonlijk, maar het is zeker geen zwaarmoedig album.”
Eamonn heeft zich inmiddels naar het puntje van de bank begeven en vertelt bevlogen verder.
“Je kunt natuurlijk geen zware tekst over de grote Ierse hongersnood schrijven op een Texas shuffle. Daar gebruikte ik een humoristische tekst voor over een oude vlam van mij. Ze kleedde zich altijd sexy en zag er adembenemend uit, maar had een verschrikkelijk karakter. Een stevige rocksong schreef ik altijd op mijn elektrische gitaar, maar alle liedjes op dit album heb ik geschreven op mijn akoestische gitaar, dat zou ik eerder nooit gedaan hebben. Dat heeft misschien ook te maken met een soort rust dat ik gevonden heb op mijn leeftijd. Vanaf het eerste liedje dat ik schreef kwam ik in een creatieve flow. Eenmaal in die bubbel kon ik de druk opvoeren en daar houd ik van tijdens zo’n proces. Binnen vier weken had ik alle 11 liedjes geschreven. Mijn vrouw zei in die periode tegen mij; wat is er met je aan de hand, je lijkt wel een zombie.” Eamonn probeert zijn beste zombie imitatie er angstaanjagend uit te laten zien en valt lachend achterover in de bank.

Tweede natuur
De singer-songwriter benadering van Eamonn komt niet zomaar uit de lucht vallen. De akoestische nummers op zijn dubbelalbum Like There’s No Tomorrow uit 2017 zijn qua songwriting de voorloper geweest van het album Storyteller.
“Dat ik het anders heb aangepakt dit keer wil niet zeggen dat ik een andere weg ben ingeslagen. Het is onomstotelijk een Eamonn McCormack album. Ik denk dat de grote diversiteit in mijn liedjes en de wijze waarop ik mijn verhalen vertel de sleutel tot dit succes zijn. Het is anders dan de moderne bluesrock albums. Storyteller is gerecenseerd in Folk, Pop, Heavy Metal én Bluesmedia en allen waren verduiveld positief. Het wordt door velen beschouwd als een frisse wind door de bluesrock. Ik word in Europa gelukkig niet in een hokje gestopt maar er wordt echt geluisterd. Ik steek heel veel tijd in mijn gitaarspel en probeer nog steeds elke dag beter te worden. Maar wat ik door de jaren heen geleerd heb is dat ik mijn ervaringen en mijn gitaarspel volledig in dienst moet stellen van het liedje.”
Eamonn zet zijn koud geworden koffie weg en neemt ons druk gebarend mee terug naar zijn jonge jaren. “In mijn jeugd speelde ik al in verschillende bands en op Highschool had ik een leraar die hielp om keuzes te maken voor een vervolgopleiding, een soort carrière coach. Vlak voordat ik school verliet vroeg hij aan iedereen in de klas wat we wilden worden, ik zei dat ik de beste bluesrock gitarist van Ierland wilde worden na Rory Gallagher en Gary Moore. Ik dacht niet aan een maatschappelijke carrière ik wilde alleen maar gitaar spelen. Op mijn 16e wist ik gewoon al wat ik wilde worden, het was geen missie maar het was mijn manier van leven, toen al. Ik ben heus nog steeds ambitieus maar ik hoef niet meer continu te laten zien wat ik allemaal kan op gitaar. Het draait om het liedje, dat moet in balans zijn. Het gevoel en de emotie die ik in de muziek leg is haast mijn tweede natuur geworden, dat gaat vanzelf maar ik kan qua uitvoering, techniek en zang altijd wel iets verbeteren. Ik kan nog zoveel verschillende instrumenten en versterkers kopen, de toon van je gitaar en je zang wordt bepaald door de emotie die je er zelf inlegt.”

Keltisch bloed
Eamonn is een echte artiest, een meester in zijn vak die altijd met hartgrondige passie op het podium staat, zoals de grote Ierse muzieklegendes voor hem deden. Hij wordt met recht beschouwd als één van de beste Ierse gitaristen van dit moment. Ook al durft hij zichzelf niet te meten aan zijn grote helden, Rory Gallagher, Gary Moore en Phil Lynott, hij heeft hetzelfde Keltisch bloed en dat hoor je.
“Voor mij is blues volledige expressie, het blootleggen van je innerlijke gevoelens, goed of slecht. Ik denk dat ik op zeer jonge leeftijd al besefte wat mij bewoog en kon ik onderscheid maken tussen verschillende soorten van muzikale expressie. Ik heb nooit geprobeerd om een bepaalde artiest te kopiëren, maar natuurlijk hoor je mijn roots er in. Dus hoor je Ierse Folk, Rory Gallagher en Thin Lizzy in mijn muziek, dat is logisch.” Zichtbaar trots vertelt hij gepassioneerd en licht getergd over zijn Ierse roots.
“Ons Keltische bloed is uniek, het gaat zover terug. Ierland is eeuwenlang een soort slavennatie geweest. Ruim 800 jaar een kolonie, toen de Engelsen verdwenen namen de Fransen het over en pas in 1916 hadden we driekwart van ons land terug. In 1845 was er genoeg te eten in Ierland maar de Engelsen namen alles in om hun eigen leger er mee te bevoorraden. Het enige wat we nog hadden was onze muziek en onze verhalen en die verhalen zijn we blijven vertellen. Ik moet erbij zeggen dat de Ierse bevolking zich nooit zomaar naar de slachtbank hebben laten leiden, ze hebben echt gestreden en de Engelsen laten merken dat er niet met ons te sollen viel. Dit hoor je altijd terug in de Ierse muziek.”

Oude tijden
Ook al staat Eamonn nog niet op de podia, zijn album is te koop via alle grote streamingdiensten en doet het beter dan hijzelf verwacht had. Zijn hele houding en zijn bezielende uiteenzetting geven aan dat hij staat te popelen om weer aan de slag te gaan.
“Tot het eind van het jaar ga ik zoveel mogelijk soloshows, radioshows en signeersessies doen in Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. Zoals ik dat 25 jaar geleden ook deed, met mijn gitaar onder de arm, een stapel albums op zak de clubs en platenwinkels langs. Oude tijden herleven en dat heeft ook zijn charme. Met het verschil dat er niet geknuffeld wordt en er geen handen worden geschud met fans. Dat wordt misschien de nieuwe norm vanachter een tafel, op afstand je merchandise verkopen. Ik hoop vanaf februari volgend jaar weer met de band op pad te kunnen om mijn album op de juiste wijze te presenteren en te promoten.”

Dit interview verscheen eerder in Dé Blueskrant Editie 21