Ghalia Volt – One Woman: 1000 avonturen

Hoe sterk is het verlangen en hoe volhardend ben je wanneer je een jaar in de straten van Brussel in je eentje muziek maakt, om zo geld bij elkaar te sprokkelen voor een heuse bedevaartstocht naar de Verenigde Staten. Ghalia Volt brandt van ongeduld en ze heeft nauwelijks 21 kaarsjes uitgeblazen wanneer ze, met op haar rug een volle rugzak en in haar rechterhand een gitaar naar het land van haar grootste inspiratiebronnen vertrekt. Tijdens deze zeer persoonlijke tocht naar New Orleans Chicago, Jackson, Clarksdale Mississippi, Memphis en Nashville, Tennessee en St-Louis, Missouri wandelt de Brusselse dame door de steden die haar liefde voor de historische klanken -die juist daar geboren zijn- alleen maar groter maakt. Haar voetstappen in die van haar eerste liefdes: Big Mama Thornton, Skip James en J.B. Black. Ze zingt er in Juke Joints waar ooit haar helden optraden en ontmoet zelfs haar grote held; de legendarische Little Richard, die de door haar meegebrachte albums signeert. Nee, Nederlands spreekt ze nog maar zelden, het is al lang geleden dat ze voor langere tijd in Europa is geweest, dus we stellen onze vragen in Ghalia’s dagelijkse spreektaal: Engels.

Via Alan Lomax-documentaires ontdekte ik Skip James en J.B. Lenoir  en zo werden de zaadjes gepland. Die muziek staat aan het begin van mijn ontdekkingsreis naar de blues.”, Het zijn de eerste resolute zinnen van de Brusselse bluesgodin.”Met mijn eerste échte band The Naphtalines speelden we ook de oude rhythm & blues classics. Ik ben ook altijd gefascineerd geweest door Big Mama Thorton, Koko Taylor, Big Maybelle, Ma Rainey, Sister Rosetta Tharpe, Wynona Carr, LaVern Baker, Etta James, Aretha Franklin en natuurlijk Mavis Staples. Zij zijn de soulvolle pioniers van blues, r&b en rock & roll. Als ik een jonge zangeres zou mogen adviseren, zou ik haar naar die koninginnen laten luisteren om van hen te leren. Het kost altijd energie als je diep wil graven, alleen dan zul je de mooiste dingen opduiken.”

“ik dacht dat ik heel erg goed was”

Als de zaadjes ontkiemen weet Ghalia na een jaar ‘busken’ in de Brusselse straten genoeg geld bij elkaar te spelen om in 2014 haar backpackreis te starten door het zuiden van de VS, met als doel zoveel mogelijk muzikale authenticiteit op te snuiven en misschien zelf ergens een podium te beklimmen. Door haar honger naar kennis keert Ghalia na haar eerste reis al snel terug naar de VS, dat brengt haar naar de clubs waar alle blues-amateurs van dromen om op de planken te staan: The Balcony Music Club in New Orleans, Red’s Juke Joint in Clarksdale, de clubs aan Beale Street in Memphis, Jazz, Blues & Soups in St-Louis, de Hal & Mal’s in Jackson waar ze het hart steelt van de bezoekers met een Etta James cover van ‘I’d Rather Go Blind’ Het lukt haar als Europese vrouw, om de mensen te overtuigen van haar authenticiteit. “Ik denk dat op pad gaan als straatmuzikant de beste opleiding is geweest die ik genoten heb”, zegt Ghalia zelfverzekerd. “Je hebt maar één seconde om mensen te overtuigen, het is elke keer weer een uitdaging en daar houd ik van. Iedere bluesmuzikant zingt over Amerika, over de liefde of de aversie voor een bepaalde stad of streek. Of het nu Muddy Waters is, J.B. Lenoir, Howlin’ Wolf of Bo Diddley. Hun verhalen spreken nog steeds tot de verbeelding, het maakt mij nieuwsgierig. Ik wilde als een pelgrim juist die plekken langs de Mississippi of het bruisende Chicago bezoeken. Ik werd er letterlijk naar toegetrokken. Mijn plan was om tussen 2014 en 2016 zoveel mogelijk mensen te ontmoeten. Ik sprong haast op elk podium dat ik tegenkwam. Ik wilde het ervaren en leren van zoveel mogelijk verschillende muzikanten. Het is een hele andere wereld en de muziek van een heel ander niveau dan in België. Die musici in de VS doen al dertig jaar niets anders dan muziek maken en dat is echt anders dan de gemiddelde artiest in Belgische scene, een hele andere muzikale cultuur. De eerste keer dat ik op het podium stapte was daarom ook echt een aanfluiting, ik dacht dat ik heel erg goed was, maar had me moed ingedronken met een halve fles wodka. Dan kun je niet verwachten dat het heel erg goed is natuurlijk”, lacht de gedreven bluesartieste. “Wanneer iemand na het eerste nummer al zegt; dit was Ghalia Volt dank je wel! Dan wordt je zelfvertrouwen echt wel op de proef gesteld. Dat was mijn eerste ervaring met een live-optreden in de US. Daarna heb ik het echt anders aangepakt, zonder de wodka en met een hele andere attitude”, geeft de spraakzame Ghalia ruiterlijk toe.

“niet nadenken en gewoon doen”

Na een van haar enerverende reizen legt Ghalia haar ervaringen voor aan de Belgische band Voodoo Casino en samen nemen ze het album ‘Have You Seen My Woman?’ op. De Brusselse bluespelgrim heeft haar blik op de toekomst gericht en dit is nog maar stap één! “Onderhand ging ik in de Belgische bluesscene veel met bluesmuzikanten om en begon ik mijn slidespel flink op vijzelen, mijn gitaarspel nam een enorme vlucht. Al mijn ervaringen uit de VS had ik opgeschreven, het werden originele liedjes en die wilde ik spelen met een nieuwe band. Voodoo Casino was een club van jonge muzikanten met een hele goede vibe en samen maakten we een album waarin ik alles uitprobeerde wat ik geleerd en ervaren had in de VS.”

Terug in de VS zorgt Ghalia ervoor dat ze letterlijk gehoord wordt, haar doorzettingsvermogen wordt rijkelijk beloond. Elke nieuwe staat is als een nieuw avontuur, maar waarschijnlijk de meest invloedrijke staat was Louisiana, waar de eerste steen voor haar debuutalbum wordt gelegd wanneer Ghalia de lokale helden Johnny Mastro & Mama’s Boys ontmoet. Ghalia keert wederom huiswaarts maar ditmaal met een prachtige demo op zak die ze samen met Johnny Mastro en zijn mannen opneemt. Thomas Ruf van het Ruf Records label die onderhand lucht heeft gekregen van het natuurtalent Ghalia Volt, contracteert haar en stuurt haar linea recta terug naar de VS om haar eerste plaat ‘Let The Demons Out’ op te nemen in de Music Shed Studio in New Orleans met Mama’s Boys. Gevolgd dooreen Europese en Amerikaanse tournee als Ghalia & the Mama’s Boys. “Het doel was om mijn energie en ervaring te combineren met mijn liedjes en mijn stem”, legt Ghalia uit. “We zijn een symbiose aangegaan en de chemie tussen explodeerde. Wij waren er van overtuigd dat onze samenwerking spontane en energieke opnames zou opleveren. Zo’n onbevangen samenwerking is ook leuker en daagt je meer uit. Het was niet makkelijk en best spannend, maar het was op dat moment niet nadenken en gewoon doen”, weet Ghalia zich te herinneren. “Dat is eigenlijk mijn levensmotto in het algemeen.”

“Je creëert je eigen geluk”

Na de succesvolle samenwerking met Johnny Mastro en zijn Mama’s Boys is Ghalia niet meer weg te slaan uit de VS en bereidt Ghalia zich in 2018 voor op haar tweede album. Een album dat innovatief en organisch zal gaan klinken met haar eigen Hill Country Blues invloeden. In de Zebra Ranch Recording Studio in Coldwater, Mississippi neemt ze het album Mississippi Blend op. De studio van Jim Dickinson die na zijn dood gerund wordt door zijn zoons Cody en Luther Dickinson, de getalenteerde broers die al jaren samen de drijvende kracht zijn achter de veelgeprezen North Mississippi All Stars. Zij vinden het een moedig besluit van Ghalia om als Europees muzikant diep in de Mississippi regio met al haar historie een eigen geluid te laten horen. Om deze moedige stap te belonen nodigen de heren drummer Cédric Burnside -de kleinzoon van R.L. Burnside- uit, die de drums speelt op enkele tracks. Ook Dean Zucchero, SmokeHouse Brown, Lightnin’ Malcolm, één van Mississippi’s beste gitaristen en zanger en mondharmonicaspeler Watermelon Slim zijn van de partij.

“ik vervalste treinkaartjes en ging volledig op de bonnefooi eropuit.”

Naast haar doortastendheid, leergierigheid en doorzettingsvermogen zijn haar ongekende talent en eigenheid sleutels tot haar succes. Ghalia weet alle indrukken die ze letterlijk opzuigt te vertalen op weergaloze wijze. Mississippi Blend is een ongepolijst album met verschroeiend gitaarwerk waarop Ghalia verleidelijk, verbeten en fel klinkt, maar waarop de ‘down to earth’ blues fier overeind blijft. “Ik zou nooit kunnen zingen over de Mississippi als ik deze nooit had gezien en beleefd, of überhaupt nooit met mijn voeten op de geboortegrond van de blues en de rock & roll had gestaan of de gumbo in New Orleans nooit had geproefd”, vervolgt Ghalia resoluut. “Mississippi is nog steeds één van de armste staten in de VS, maar de historie de vibe en de muziek die daar nog steeds vandaan komt is overweldigend. Je moet van goede huizen komen wil je die staat kunnen verlaten voor een carrière. Zeker voor een muziekcarrière. Wist je trouwens dat Britney Spears uit Mississippi komt?”, laat Ghalia zich haastig ontvallen. “Of ik als Europese artiest in het voordeel of juist in het nadeel was, dat weet ik echt niet. In ieder geval is het een grote droom die werkelijkheid is geworden en onderhand heb ik de highway 49 en 61 al heel vaak afgelegd. Touren in het land waar de blues begon is het beste wat ik ooit gedaan heb. Liftend, met bus of met de trein, zoals Robert Johnson misschien ook gedaan heeft. Tussen al die steden, langs de Mississippi, door Louisiana en van St. Louis naar Memphis en Chicago. Ik wilde dat leven voelen en onderhand is het mijn leven geworden. Ik reis voornamelijk alleen, dat deed ik al in mijn jeugd. Ik reisde door Europa en vervalste treinkaartjes en zo ging ik volledig op de bonnefooi eropuit.”

“ik was tenslotte ook ooit begonnen als soloartiest”

In maart 2020 raast Covid over de planeet, de luiken van live-locaties en opnamestudio’s gaan dicht en de muziekscene valt plotsklap stil. Ghalia Volt staat voor hetzelfde dilemma als elke andere artiest. Maar onderschat nooit de kracht van een vrouw met haar rug tegen de muur. Haar antwoord is een One Woman Band. Deze wedergeboorte als soloartiest is geen lichtzinnige beslissing. Maar als de dagen op de Brusselse straten haar iets heeft geleerd, dan is het om van niets, iets heel bijzonders te maken. “In maart begon ik de setup van mijn show wat te wijzigen en te spelen op een echt drumstel”, herinnert ze zich. “Nee joh, ik heb helemaal niet gestudeerd op deze one-woman band setting, ik ben zoals ik altijd onbevangen gestart,” laat Ghalia op argeloze toon weten. “Ik wist al wel welke sound ik wilde creëren. Het was me duidelijk dat de sound zo powerful mogelijk moest zijn, om de afwezigheid van een band te compenseren. Ik besloot drie versterkers te gebruiken: een basversterker, voor de weergave van de laagste frequenties van de gitaar, een warme en cleane gitaarversterker om de ronde sound vorm te geven en tenslotte een versterker uit de sixties om de natuurlijke vervorming aan te zwengelen zoals Magic Sam en Elmore James dat ook deden. Uit dit trio versterkers kreeg ik alle verwachte frequenties en het juiste klankspectrum. Er restte mij alleen nog te zorgen voor de ritmiek door met mijn voeten bassdrum, snare, hi-hat en tamboerijn te bespelen terwijl ik zong en gitaar speelde. Een grote uitdaging en een wonderbaarlijke ervaring. Ik kon deze setting gelukkig nog op een aantal liveshows in Mississippi uitproberen voordat alles op slot ging en realiseerde me dat dit voorlopig de beste manier was om muziek te maken. Het voelde vertrouwd en comfortabel, ik was tenslotte ook ooit begonnen als soloartiest en je kunt financieel gezien ook niet altijd een band meenemen naar een club.”

“dat is de magie waar ik zo van hou”

In augustus van 2020 ging Ghalia ervoor en maakte zich klaar voor een volgend album. Ze begon aan een Amtrak-treinreis van een maand en reisde door 18 staten, door woestijnen, over bergen, en langs oceanen. Het resulteerde in een intensieve schrijfsessie waarbij de veranderende landschappen, die ze door het raam aanschouwde, haar inspireerden. In de legendarische Royal Sound Studio’s in Memphis start Ghalia in november van dat jaar haar opnames voor het album met de toepasselijke titel One Woman Band; haar meest tekstueel eerlijke en groove-gedreven materiaal tot nu toe. Je kunt de trein horen rijden, de repeterende grooves zijn als de bonkende treinwielen over het stalen spoor en de ratelende en rillende slidegitaar is de schreeuwende locomotieffluit. Ghalia Volt levert de soundtrack voor de betere tijden af die voor ons liggen. Betere tijden die weliswaar gepaard gaan met vrolijke shuffles, zielroerende ballades en vele andere menselijke emoties, zoals het leven zich in al haar facetten manifesteert. “Het album laat horen waar ik nu sta en welke ‘skills’ ik op dit moment heb. Het was geweldig om weer met Dean Zucchero te werken die meeschreef aan enkele nummers en ik ben verguld met de bijdragen van gitarist Monster Mike Welsch. Productiegewijs was dit album makkelijker dan de vorige, maar uiteindelijk moest is alles wel zelf spelen, het was een grote uitdaging. Mijn favoriete nummer op het album is ‘Espiritu Papago’. Het is een mix van een echt verhaal in combinatie met mijn verbeeldingskracht. In de eerste maand van mijn reis had ik een slechte ervaring in de woestijn van Arizona. Ik merkte dat ik me verloren en ellendig voelde. Terug in de trein kwam het verhaal als een dagdroom in me op en groeide het uit tot dit lied. Zo heb ik in de afgelopen jaren een boel meegemaakt en geleerd onderweg. Ik kwam terecht in het Blues Front Café en daar zat bluesmuzikant Jimmy Duck Holmes die mijn gitaar uit mijn handen nam en zei: