Tedeschi Trucks Band | I Am The Moon

© David McClister

Universeel liefdesverhaal in vier delen

Tedeschi Trucks Band rolt het meest ambitieuze studioproject van hun legendarische carrière ooit uit. I Am The Moon bestaat uit vier albums met vier bijbehorende films en 24 originele liedjes geïnspireerd op een mythisch Perzisch verhaal van de geliefden Layla en Majnun. Het in totaal twee uur durende I Am The Moon ontvouwt zich als een robuust tapijt en stuwt de band naar nieuwe, opwindende en creatieve hoogte. Het laatste deel van dit project verschijnt in augustus.

I Am The Moon begint in mei 2020 vorm te krijgen, twee maanden nadat de band door de lockdown gedwongen hun tournees moest cancelen. Vocalist/toetsenist Mike Mattison stuurt een e-mail naar de band met de suggestie Layla en Majnun te lezen, geschreven door de 12e-eeuwse Perzische dichter Nizami Ganjavi. Het gedicht is een tragedie over een onmogelijke liefde en dient in 1970 als titel inspiratie voor Layla and Other Assorted Love Songs van Derek and the Dominos. Eric Clapton krijgt het verhaal van zijn vriend Ian Dallas, een tot de Islam bekeerde Schotse acteur en scenarioschrijver. Hij voelt zich verwant met Majnun, de dichter in het verhaal die verteerd wordt door zijn onbereikbare liefde voor de maanprinses Layla. Het album van Derek & The Dominos is van grote invloed op de muzikanten van de Tedeschi Trucks Band en Derek Trucks dankt zelfs zijn voornaam aan de bandnaam en het toeval wil dat Susan is geboren op de dag dat het album Layla and Other Assorted Love Songs uitkomt. In 2021 brengt de band het album Layla Revisited [Live at LOCKN’] uit waarop ze het album van Derek and the Dominos integraal spelen.

Mike Mattison duikt in het bronverhaal, Ganjavi’s honderd pagina’s tellende gedicht en komt tot de ontdekking dat dit verhaal op een hele andere manier met hem resoneert. Hij stelt voor om Layla en Majnun opnieuw te bekijken, als een band en als schrijvers.

Derek Trucks leert op zijn negende gitaar spelen, heeft op zijn elfde zijn eerste betaalde optreden, tourt vanaf zijn dertiende en richt op zijn vijftiende de Derek Trucks Band op. Op zijn twintigste wordt hij lid van de Allman Brothers Band. ‘En passant’ werkt hij samen met legendarische muzikanten als Bob Dylan, Eric Clapton, B.B. King, Buddy Guy, Phil Lesh en vele anderen. In 2010 richten Derek en zijn vrouw, Susan Tedeschi – een muzikant met haar eigen indrukwekkende cv, de Tedeschi Trucks Band op.

Het voelde alsof het hart uit de band werd gerukt

Derek Trucks vertelt over dit epische project, de moeizame periode die daaraan voorafgaat en de bijzonder manier waarop I Am The Moon tot stand komt.

“Voordat we begonnen aan dit idee stonden we met de band, net als de rest van de wereld, op een ‘crossroad’. De pandemie was in ons geval niet de enige oorzaak. Onze toetsenist en fluitist Kofi Burbridge, mede-oprichter van TTB, stierf in februari 2019. Hij bezweek aan de complicaties van een hartaanval die hij twee jaar eerder had gehad.

© David McClister

Kofi was al zo’n 20 jaar bij ons en zo’n groot deel van wie we waren, muzikaal en persoonlijk, dat het voelde alsof het hart uit de band werd gerukt. Ter ere van hem hebben we de band bij elkaar gehouden en doorgebuffeld. Je doet wat je moet doen maar zijn dood maakte meer indruk dan we misschien in de eerste instantie dachten, we waren toch behoorlijk confuus door dit verlies. Daarom zouden we begin 2020 een aantal maanden vrij nemen om te reflecteren, te resetten en na te denken over wat we wilden gaan doen. Het was echt de allereerste keer dat we als band een serieuze time-out zouden nemen, we hadden het zelfs financieel zo geregeld dat we vier maand vrij konden nemen. Na nog geen maand tijdens deze break ging de wereld op slot en werden onze tours geannuleerd. Vanaf dat moment kwam er van ontspannen niet zo heel veel meer terecht want wat moesten we in vredesnaam gaan doen? Na verloop van tijd kom je tot het besef dat niemand op de wereld op dat moment wist wat hij moest gaan doen en dat we er samen het beste van moeten maken. We zouden dat gaan redden en we zouden gaan uitzoeken hoe.”

We moesten onszelf opnieuw uitvinden

Twee maanden na de lockdown krijgt de band de mail van Mike Mattison waarin hij voorstelt om met de hele band het verhaal van Layla en Majnun vanuit een nieuw perspectief te benaderen. Het verhaal is gebaseerd op korte, onsamenhangende mondelinge overleveringen die al in eerdere Arabische bronnen voorkomen. De Iraanse dichter Nizami Ganjavi intensiveert de karakters uit deze verhalen en componeert in de 12e eeuw een gelaagd verhaal met een complex plot. Het idee van Mike is om dit verhaal als een soort concept te behandelen: een gedachteoefening en een manier om als band te focussen op iets gemeenschappelijks. Wie weet, stelt hij, zouden er zelfs nog wat liedjes uit kunnen komen.

“Iedereen was direct zo enthousiast dat we ons allemaal zo snel mogelijk hebben laten testen en, na goedkeuring van de achterban, trok de hele band bij Susan en mij in. We woonden weken achtereen, als een soort jaren zestig commune in onze boerderij buiten Macon in Georgia. Aan het begin van die lockdown zat alles dicht, naar een restaurant of bar zat er niet dus we woonden samen, sliepen samen, kookten samen, aten samen, kortom we leefden in onze eigen bubbel. Bij iedereen voelde je vooral heel veel dankbaarheid omdat we samen konden zijn en muziek konden maken, het leek alsof we als band een soort transformatie doormaakten. Wanneer je iemand als Kofi verliest, kun je niet doen alsof hij er gewoon niet meer is en toch proberen de muziek te maken zoals we dat deden met hem erbij. We moesten onszelf opnieuw uitvinden.”

Met hun komst kwam er weer bezieling

Na het overlijden van Kofi neemt de band drie nieuwe leden aan en met de komst van toetsenist/zanger Gabe Dixon, bassist Brandon Boone en drummer Isaac Eady komt er weer nieuwe energie in de band.
“In feite was de helft van de kern nieuw, Isaac kwam zelfs pas bij ons terwijl we aan deze albums werkten. We hebben elkaar in deze periode echt leren kennen en we genoten weer van muziek maken, zoals we dat in de beginjaren deden. Met hun komst kwam er weer bezieling en daarmee hebben zij de band echt gered.”

Wanneer de bandleden aan de slag gaan met Layla en Majnun, vertelt Mike dat hij alle teksten van Layla and Other Assorted Love Songs heeft uitgeprint en gelezen maar dat dit Clapton-album handelt vanuit slechts één gezichtspunt: het verlangen van een man naar een onbereikbare vrouw.
“Mike vond dat we ons af moesten vragen wat Layla er van vond. Zij was het liefdesobject waar het verlangen en het zoeken om draaide. Wat zou haar gevoel zijn geweest? Toen hij het idee ter sprake bracht en we erover begonnen te filosoferen opperde hij dat het geweldig zou zijn wanneer iedereen het verhaal op zijn eigen manier en onbevangen zou lezen om te kijken wat ons raakte. We hoefden dat niet eens te bespreken. Zo zouden we verschillende visies op één verhaal krijgen. We hebben nog nooit op deze manier over iets nagedacht en omdat we niet gebonden waren aan deadlines en optredens konden we hier ongehinderd mee aan de slag. Dat werkte zowel bevrijdend als stimulerend. We hoefden niets anders te doen dan in een kamer zitten en muziek maken.
Hij dook weer in de originele tekst en schreef een, met zijn donkere humor doorspekte, synopsis voor de band, buitengewoon, echt ongelooflijk! We lazen het verhaal van Layla en Majnun en de synopsis van Mike allemaal op hetzelfde moment en vanaf dat moment kwamen de ideeën en is het een eigen leven gaan leiden.”

Dat moment kreeg zijn eigen zwaartekracht

Om het verhaal van verschillende kanten te belichten en het perspectief te doorbreken schrijft Mike een aantal nummers waaronder Fall In en Where Are My Friends. Daarin beschrijft hij Majnun als een soort tragische rockster, die, ziek van liefdesverdriet, zijn verstand dreigt te verliezen. Vocalist/toetsenist Gabe Dixon schrijft vervolgens het nummer I Am The Moon.

“Toen we daar voor het eerst naar luisterden, begon Susan meteen te huilen en vroeg Gabe hoe het kon dat hij het perspectief van de vrouw zo goed begreep. Met prachtige zinnen als ‘I walk these halls like a prisoner / ’Cause they want to save me from myself’ – bracht hij dit tijdloze epos expliciet naar de actualiteit en nam ons mee in het verhaal. Dat moment kreeg zijn eigen zwaartekracht omdat daar de kern van het album werd bepaald. De hele week daarop liep Susan met haar gitaar door het huis dat liedje te zingen en wist ik dat we iets op het spoor waren. Het begon als een idee, een gevoel in volledige vrijheid, waar we niets mee moesten, waar we niet op vooruit hoefden te lopen en dat hebben we een goede vier tot zes maanden vast kunnen houden. We beseften ons allemaal dat we nooit weer de kans zouden krijgen om zoiets te doen. Het was heerlijk om zo creatief bezig te zijn, helemaal toen we ons realiseerden dat er ontzettend veel echt goed materiaal bijzat. De opwinding hierover werkte aanstekelijk en we stonden iedere dag in een soort roes op, enthousiast om weer aan het werk te gaan: het leek ook wel alsof er iedere dag wel iemand met iets nieuws kwam om mee te werken.”

Zelf vind ik het heerlijk om een nieuwe plaat op te zetten

Wat begint als een onschuldige gedachteoefening mondt uit in vierentwintig originele songs waar de band letterlijk zijn ziel en zaligheid in steekt. Op een bepaald moment komen ze tot het besef dat het materiaal zich opstapelt maar van stoppen is geen sprake.
“Boven in onze studio hebben we een prachtige luisterruimte. Aan het eind van de dag luisterden we daar naar wat we tot dan toe hadden gemaakt. Dat was fantastisch om terug te horen maar hoe meer dat werd hoe meer we dat gevoel kwijt raakten. Toen we eenmaal zo’n negentien nummers hadden en daar met zijn allen op een avond naar wilden luisteren merkten we dat het teveel was om in één sessie en met volledige aandacht tot ons te nemen. Ik ben vervolgens op mijn laptop behapbare playlists gaan maken van de nummers. Gelukkig kwam hierdoor het gevoel weer terug maar ook het besef dat we niet alles in één keer uit moesten brengen. Wanneer het voor ons al te veel is in één keer, dan geldt dat waarschijnlijk voor iedereen. We zijn er toen naar gaan luisteren zoals wij naar een album luisteren. Thuis draaien we het liefst vinyl en onze favoriete platen duren maximaal zesendertig minuten. Wanneer je er meer materiaal op zet, dan prop je teveel op één album en verlies je geluidskwaliteit, dat is gewoon een feit. Vanaf het moment dat we het zo gingen benaderen werd het steeds logischer om het verhaal in vier delen op te splitsen. Zo blijft het voor de luisteraar verteerbaar en kunnen wij het verhaal beter vertellen omdat het de tijd krijgt om te bezinken. Ik heb het hier met Susan veel over gehad. De laatste tien jaar hebben we geen goed gevoel meer bij de manier waarop een plaat, waar je soms wel een jaar keihard aan werkt, uit wordt gebracht. De eerste twee nummer staan al gratis op iTunes, dan komt er een single uit, misschien nog een single en tegen de tijd dat de plaat volledig uitkomt hebben de mensen hem versnipperd al helemaal gehoord. Dat is niet zoals je eigenlijk wilt dat er naar geluisterd wordt. Het is niet in zijn geheel, niet vers en tegen die tijd dat ze op dat album bij het eerste nieuwe nummer komen dat ze horen, luisteren ze er niet naar zoals dat nummer eigenlijk door ons bedoeld is. Zelf vind ik het heerlijk om een nieuwe plaat op te zetten waarvan je misschien één nummer hebt gehoord. Daarom hebben we ook gekozen voor visuals. Met deze films willen we dat proberen te forceren. We wilden de mensen iets geven wat ze de eerste keer in één geheel tot zich nemen, waar ze voor gaan zitten en de tijd nemen om samen naar te kijken en luisteren.

De liefde die je geeft of de liefde die je niet geeft doet er op een bepaald moment echt toe

De eerste drie films en albums hebben inmiddels hun release gehad. De laatste film, I Am The Moon: IV. Farewell gaat op 23 augustus in première. De films hebben een diep scala aan psychedelische beelden, levendige kleuren en sculpturen. Veel van die scènes zijn opgenomen op het internationaal bekende kunstterrein Pasaquan, in Buena Vista, Georgia en zijn gemaakt door de excentrieke volkskunstenaar Eddie Owens Martin die zichzelf St. EOM [uitgesproken als Ohm] noemt. Op 26 augustus is de release van het laatste album.
“Toen ik naar alle vier de albums luisterde en alle vier de films in één keer bekeek, kreeg ik echt het gevoel dat ik de band leerde kennen, alsof ik de zowel de individuen als de personages kon voelen. Je krijgt het idee dat je ze een beetje meer begrijpt en dat hun persoonlijkheden naar voren komen echter wel als één geheel. Het is niet Susan, ik en dan de rest en dat is zo mooi, dat is precies wat dit concept zo speciaal maakt en waar ik het meest trots op ben.”

Het publiek reageerde alsof ze de muziek al kende

I Am The Moon raakt elk aspect van het leven: wie we zijn, wie de ander is en hoe je met elkaar samenleeft en hoe dat zou moeten zijn. Het eeuwenoude verhaal van Layla en Majnun is tijdloos en tot op de dag van vandaag actueel.
“Dit verhaal treft iedereen. Susan en ik zijn hierin, door ons leven als getrouwd stel met kinderen, veel onderweg in een tourbus met twaalf bandleden, een soort van experts geworden. Dat was precies wat Mike in één van de concepten naar voren bracht: een relatie heeft niet alleen invloed op de twee mensen die in die relatie. De manier waarop je met iemand omgaat beïnvloedt de omgeving meer dan je je realiseert. Dat zijn zaken die je gaandeweg leert en natuurlijk maak je onderweg fouten maar ook daar leer je van. De manier waarop ik en Susan elkaar nu behandelen heeft gevolgen voor onze kinderen en dat is weer van invloed op de manier waarop zij met elkaar en anderen omgaan. De liefde die je geeft of de liefde die je niet geeft doet er op een bepaald moment echt toe. Ik denk dat dat het het onderliggende thema van dit project is en zich daarin onderscheidt van de visie van Eric Clapton. Toen we het verhaal lazen waren er gewoon heel veel parallellen met het soort wereld waarin we op dit moment leven. Er is zoveel isolatie en we dreigen allemaal een beetje in waanzin te vervallen omdat we verlangen naar dingen die we niet kunt hebben en die we niet kunt doen. Dat lees je allemaal terug in dat verhaal en ik denk dat de hele wereld op die plek zit.”

Wanneer vierentwintig nummers teveel is om in één keer naar te luisteren is het natuurlijk de vraag hoe dat dan straks live eruit gaat zien. “Vanaf het moment dat we hier voor het eerst over begonnen te praten, bleef Mike benadrukken dat we geen rockopera probeerden te maken maar toen het tijd was voor de eerste show van deze tour in Jacksonville, besloten we om de hele eerste plaat Crescent, als één stuk, van voor naar achteren ​​te spelen. Dat voelde echt goed en we waren ook aangenaam verrast want het publiek reageerde alsof ze de muziek al kende terwijl het album nog maar net uit was. Al gauw speelden we ook materiaal van het tweede album en ik denk dat we het uiteindelijk allemaal zullen spelen. We staan op locaties, zoals het Beacon Theatre, die zich daar heel goed voor zouden lenen. We gaan het zien, eerst moeten we ons dit eigen maken. Sommige stukken zijn in twee takes opgenomen en hebben we daarna niet meer gespeeld. Daar komt bij dat we, vanaf het moment dat de albums uitkwamen, niet meer meer op het podium hebben gestaan. We zijn nu voornamelijk in onze oefenruimte waar we ons in de muziek ingraven.”

www.tedeschitrucksband.com

De vier episodes van I Am The Moon