ANVIL | 98% Blues – 100% Metal

Steve ‘LIPS’ Kudlow op de praatstoel

Wanneer de muziekminnende pubers Steve Kudlow en Robb Reiner elkaar tegenkomen in 1973 wordt de basis gelegd voor een turbulente maar eeuwigdurende vriendschap. Muzikaal kunnen de ambitieuze jongens het zo goed met elkaar vinden dat ze besluiten elkaars disciplines tot een geheel samen te smeden. Steve neemt zijn gitaar ter hand en Robb zijn drumstokken en samen met Dave Allison en Ian Dickson ontstaat de band LIPS. Vanuit vochtige kelders en boerenschuren brengen ze in eigen beheer een album uit genaamd Hard ’n Heavy. Kort daarna tekenen ze een contract bij platenmaatschappij Attic en wordt de naam van de band veranderd in ANVIL. Onder de naam ANVIL wordt het album Hard ’n Heavy in 1981 opnieuw uitgebracht en maakt de wereld kennis met de brute maar uiterst creatieve en inventieve metal van de Canadese oproerkraaiers. Wanneer Aerosmith manager David Krebs zich in 1983 over de band ontfermt, lijkt de band klaar voor de grote doorbraak. Zover komt het echter niet. Op advies van Krebs wordt het platencontract met Attic na vier albums ontbonden, omdat er bij een groter platenlabel getekend kan worden. Om onduidelijke redenen verloor Krebs echter zijn interesse in de band en stond ANVIL, zonder platencontract en zonder management, er alleen voor.

Steve ‘LIPS’ Kudlow

Ook wanneer de gloriedagen uit de vroege jaren 80 al lang voorbij zijn blijft ANVIL een onaflaatbare drang tot musiceren houden. Ze blijven met wisselende platenmaatschappijen en al even wisselende successen boeken. Ook gitaristen en bassisten komen en gaan maar Steve en Robb zijn volhardend en zoals het goede vrienden betaamt, gaat dat gepaard met de nodige strubbelingen en stoeipartijen. ANVIL verdwijnt van het prominente podium en de mannen komen in zwaar weer terecht. Dan komt in 2008 opeens de indrukwekkende en ontroerende documentaire ‘ANVIL! The Story of ANVIL’ uit en doet het tij keren. Ook al wordt ANVIL beschouwd als een van de grondleggers van de metalscene, pas na dertig jaar obsessief zwoegen wordt ANVIL eindelijk op waarde geschat en is het een echte cult-band geworden.

Het was een enorme meeslepende puzzel

ANVIL staat aan de start van hun Europese 2022 Tour’ en Steve ‘LIPS’ Kudlow [1956] neemt ons mee naar de begin jaren en zijn muzikale basis. “Als je het over blues wil hebben dan ben ik je man, wat heb ik veel blues geluisterd en uitgeplozen.” De vrolijke frontman heeft er duidelijk zin in om de overeenkomsten tussen metal en blues eens over het voetlicht te brengen. Op zijn nieuwe gitaar die hij via een webwinkel voor 300 dollar heeft aangeschaft speelt hij lekkere bluesdeuntjes. “Dit ding komt uit China en is een kopie van een Gibson Byrdland, niet echt maar het lijkt erop. De gitaarelementen heb ik van Ted Nugent’s gitaartechnicus waar mee ik vrienden ben op Facebook. Hij stuurde me de pick-ups op voor niets, that’s where friends are for.” Met de zichtbaar trotse gitarist beginnen we bij het begin.

ANVIL 1982

“Ik was al muzikaal bewust vanaf mijn 5e jaar en was gek op Elvis Presley. Mijn vader was kleermaker en verkocht herenpakken, toen ik negen was ruilde hij voor mij een pak tegen een elektrische gitaar met de eigenaar van de plaatselijke muziekwinkel. Ik luisterde naar The Beatles en The Rolling Stones en vooral die bluesgeoriënteerde Stones opende mijn ogen voor de Blues. Ze stuurde me als het ware op reis om te ontdekken wat blues was. Mijn interesse ging voornamelijk uit naar de rockversies van de blues en niet zozeer de akoestische authentieke blues. De elektrische gitaren fascineerde mij enorm en ik ontdekte mijn favoriete gitaristen, Johnny Winter, Jimi Hendrix, Albert King, B.B. King en Muddy Waters.

Het was een enorme meeslepende puzzel om uit te zoeken wat blues nu daadwerkelijk was. Voor de verstokte bluesliefhebbers was het natuurlijk een schok om te horen hoe de blues destijds evolueerde. Ik vond het geweldig al die verschillende interpretaties, het boeide mij enorm. Het meeste, zo niet al mijn gitaarspel is aangejaagd door blues. De zeven almachtige noten, daar kom ik vandaan.”

Het gaat niet om wat je speelt maar om wat je creëert

“Ik leerde eigenlijk echt muziek maken door middel van het schrijven van nummers. Het kopiëren van nummers daar voelde ik vanaf het begin al niets voor. Het diende geen ander doel dan het leren naspelen van een nummer om het ‘ik snap het’ vakje af te vinken. Maar wat deed het voor mijn creativiteit. Ik bestudeerde alle grote gitaristen en voelde me sterk aangetrokken tot de combinatie van al die mooie muzikale kleuren. Dat kon ik implementeren in mijn eigen nummers, op mijn eigen manier en met mijn eigen inzichten. Daar moest ik mijn eigen weg in zien te vinden en zo legde ik mijn eigen fundament. In de muziekwereld kun je niet de leider volgen, je moet de leider zijn, anders sta je achter in de rij met alle andere na-apers. Het dag in dag uit muziek willen maken werd een obsessie, zo erg, dat alles en iedereen om me heen daar onder moest lijden. De keuze om huiswerk te maken of om gitaar te spelen was een hele simpele. Het had niets te maken met de ambitie om succesvol te worden maar het draaide om het creatieve proces dat zich in mijn hoofd afspeelde. Het gaat niet om wat je speelt maar om wat je creëert.”

Je moet de leider zijn, anders sta je achter in de rij met alle andere na-apers

“Luisteren naar Black Sabbath is luisteren naar blues, die invloed is overduidelijk te horen. Op hun eerste album staan zelfs échte bluesnummers. Led Zeppelin en Cream deden in feite hetzelfde en hadden een grote invloed op mij. Daar komt een heel groot deel van mijn inspiratie vandaan, zeker mijn gevoel voor timing. Een van de belangrijkste aspecten in de blues. Zelfs vanaf het moment dat Ritchie Blackmore klassieke invloeden door zijn blueslicks begon te weven bleef het toch hoofdzakelijk blues. Er ging een compleet nieuwe wereld voor me open. Er zijn biljoen muzikale mogelijkheden en combinaties in noten, snaarbuigingen, dynamiek en intonatie waardoor blues nooit of te nimmer saai kan worden, dat maakt de blues eindeloos. Hoe kan ik er anders al 40 jaar plezier in hebben. Ik heb al die jaren gebouwd op mijn muzikale achtergrond, er is een klein percentage aan andere invloeden waar ik gebruik van maak maar 98% van hetgeen ik speel komt rechtstreeks uit de blues. Dat is inclusief mijn manier van schrijven.”

Ik kan ook niet anders want ik heb het zo geleerd

Waarom Steve uiteindelijke de stijl muziek speel die hij speelt kan hij niet eenvoudig beredeneren. Het is zo gegroeid en het werkt. “Ik kan niet weglopen van mijn identiteit. Zelfs als ik nu naar een andere band zou gaan, blijf ik nog steeds Lips van de band ANVIL. Ik heb mijn hele leven opgeofferd om dat te zijn, dat is wat ik ben. Ozzy Osbourne begon ook in een bluesband, kijk wat hij er mee gedaan heeft. Wij noemen dat riffrock, een opeenvolging van noten dat keer op keer herhaald wordt. Niet veel anders dan de traditionele bluesschema’s maar, sneller en heftiger. De bluesstructuur is een enorm dominante manier van schrijven voor alle muziek gebleven. Eigenlijk kun je het ‘good old’ bluesprogressie noemen. We waren allemaal tieners die iets te zeggen hadden, Muddy Waters, Eric Clapton, Ritchie Blackmore en ik. We uitten onze gevoelens via onze muziek, de een had wat meer last van de hormonen dan de ander en onder invloed van de tijdsgeest deed iedereen het zijne er mee. Een grote cirkel waar je niet aan ontkomt. Het is komisch en tegelijkertijd triest dat mensen dat niet herkennen in onze muziek. Dat mensen onze muziek wel appreciëren heeft te maken het feit dat onze muziek in alle opzichten juist op basis van blues is. Ik kan ook niet anders want ik heb het zo geleerd. Een hele moderne gitarist ben ik niet, dat weet ik ook, die klassieke viool-achtige gitaarlijnen speel ik niet, maar dat is misschien ook juist de kracht. Dat er mensen zijn die het niet mooi vinden wat we doen is op zich niet zo erg, daar komt ook nog eens smaak bij kijken. Maar dat je het niet begrijpt, daar is wat aan te doen natuurlijk, daar zou kennis van de muziekgeschiedenis bij kunnen helpen. Mijn volledige muzikale leerweg is gebouwd op de kennis van een onschuldige jongen die een barbaars leertraject heeft afgelopen.”

ANVIL! The Story of ANVIL

Steve had het geluk om drummer Robb Reiner tegen het lijf te lopen, een jongen met exact hetzelfde muzikale vocabulaire en dezelfde achtergrond. Vanaf dat moment waren ze vastbesloten om een band te beginnen. Sindsdien heeft het creatieve proces nooit meer stil gestaan. Ook al waren de jaren tussen 1988 en 2008 twintig zware jaren, ANVIL bracht in totaal, zo goed en zo kwaad als dat ging, toch 17 albums uit. Gedurende de periode 2005-2007 werd de band gevolgd voor een documentaire geregisseerd door voormalig ANVIL-roadie Sacha Gervasi, die inmiddels naam had gemaakt als scriptschrijver in Hollywood. De documentaire volgt Steve en Robb in hun aanhoudende worsteling om van ANVIL weer een succes te maken, onder andere tijdens de opnames van hun plaat ‘This is Thirteen’ die noodgedwongen in eigen beheer en met geleend geld van Steve’s zus werd uitgebracht. Een aangrijpende documentaire waarin de gedrevenheid, de vastberadenheid, de passie en de lotsbestemming de relatie tussen de hartsvrienden op scherp zet. Begin 2009 verscheen de film en ontving lovende kritieken, het werd een doorslaand succes. Het bezorgde Anvil alsnog de erkenning waar het ruim 30 jaar voor had geknokt. De band trad in de zomer van 2009 op als voorprogramma van AC/DC in diverse Amerikaanse arena’s en op diverse grote festivals in de Verenigde Staten en Engeland. De welbespraakte gitarist blijft er schijnbaar vrij nuchter onder maar er waren tijden dat hij ten einde raad was, maar hij was nooit radeloos.

“The Story of ANVIL is de beste homevideo die ik ooit gezien heb, de beste ‘rockstory’ ooit verteld. Eerlijk waar, het hele proces was magisch. Zoiets gaat nooit meer gebeuren. Dat zijn levenservaringen die je nooit meer meemaakt maar altijd zal blijven koesteren. De muziekbusiness heeft ons op een bepaald moment laten vallen maar dat we nog steeds bestaan bewijst dat zij ongelijk hadden. Ik vind dat ieder mens gelijke kansen moet hebben maar er zijn zoveel valkuilen gecreëerd. Zeker naarmate je hoger op de ladder komt zul je verbaasd staan van wat voor diepe gaten er gegraven zijn. Dingen waar je nog nooit tegen aangelopen was zijn er opeens. Het is op een bepaalde manier best fascineren maar zo onnodig. Iedereen die het maakt in de entertainment heeft een bepaalde vorm van geluk gehad. Hoe klein ook, het draait altijd om dat beetje geluk dat je nodig hebt. Aan het begin, halverwege of aan het eind van je carrière. Zonder geluk vaart niemand wel. Je er niet op rekenen, want soms komt het geluk nooit. Houd vast aan je verlangens, je passie, je liefde en blijf volhouden. Ook al win je niet de hoofdprijs, je hebt toch gewonnen door het te proberen, keer op keer. Je hoeft niet de grootste artiest op aarde te worden maar blijf doen wat je het liefste doet. Het is goed om hoog in te zetten maar het doel moet zijn, overleven. Geniet van alles wat je hebt geleerd en het plezier dat je eraan beleefd. Waardoor vind jij het zo leuk om te leven, dat is de belangrijkste vraag. Als ik van voren af aan zou moeten beginnen zou ik het exact op dezelfde manier doen. Ik heb in mijn leven nooit concessies gedaan, op geen enkele manier. Ik heb me nooit verlaagd tot commerciële popmuziek of me anders voorgedaan dan wie ik ben. Ik werk nog steeds aan mijn eerste miljoen zoals zovelen van ons.”

Oh mijn god, het is ANVIL

De rationele en relativerende metalgod heeft niet altijd loon naar werken gehad en dat is iets wat heel af en toe een klein beetje pijn doet. “Er zijn meer mensen die onze band haten dan mensen die onze band te gek vinden. Logisch wij zijn een metalband. 10 miljoen mensen hebben onze documentaire gezien, waarschijnlijk veel meer, maar hoeveel van die mensen hebben onze muziek aangeschaft. Ik stond laatst te wachten voor een studio in Chicago voor een interview toen er een grote limousine voor mijn neus stil gaat staan. Een chique man, strak in het pak stapt uit en schreeuwt opgewonden ‘oh, mijn god het is Anvil’. Hij laat zijn chauffeur foto’s van mij maken en steekt zijn duim nog eens op voordat hij wegrijdt.

Robb Reiner | foto: Rock Starpix Rocks

Nog geen minuut later rijdt er een vuilniswagen voorbij en een van die vuilnismannen schreeuwt exact hetzelfde ‘oh, mijn god het is Anvil’. De een is een rijke miljonair en de ander een hardwerkende arbeider. Geen van beide koopt mijn albums maar willen wel mijn een foto van mij. Het is zoals het is en het is nog nooit anders geweest. Er zit ook een andere kant aan natuurlijk. Als je je alleen maar richt op het publiek dat je toch al hebt dan kom je ook geen stap verder. Er wordt alleen over ons gepraat in metal en rock magazines en gelukkig nu eens een keer in een Blueskrant!”

Als je maar oud genoeg wordt dan word je vanzelf een legende

Dat ook het geluk niet altijd mee zit en dingen zich in het leven herhalen is een recent gegeven voor Steve. Ook al heeft hij alles meegemaakt in zijn carrière, vandaag is hij toch lichtelijk zenuwachtig. “Binnenkort begint onze tour in China en daarvoor hebben we goedkeuring voor nodig van de Chinese regering. Maar het consulaat in Canada moet de fysieke exemplaren uit China nog ontvangen. Ik hoop dat de papieren op tijd binnenkomen. Al die krankzinnige toestanden kosten me mijn nagels. Al die dingen veranderen nooit, dat is de wet van de gemiddelden. Des te meer er gebeurt, des te meer er mis kan gaan. Touren geeft mij nog steeds dezelfde kick als vroeger. Het zou toch gek zijn als ik zou zeggen zei, ik wil beroemd worden en in een band spelen maar ik wil wel graag thuisblijven. Hier in Noord-Amerika is de best manier van touren om met een auto en een aanhanger op pad te gaan. Dat werkt prima, je houdt de kosten beperkt en je bent heel flexibel, geen enkel probleem. Zodra je in wat grotere zalen gaat spelen en de gage wat hoger wordt dan wil het management opeens een dure tourbus huren. Een bus waar je elke dag voor betaald maar die je maar drie dagen per week nodig hebt omdat je vaak alleen in het weekend speelt. Als je nog een stapje hoger gaat worden het grote festivals of arena’s met dure hotels en onnodige versnaperingen. Er zijn betaalbare hotels genoeg en dat is veel goedkoper dan een stinkende claustrofobische tourbus. Ik slaap ook liever in een bed dat niet beweegt. Hoe meer er binnenkomt hoe meer je moet uitgeven? Het is je eigen management dat eigenlijk zegt, het is beter om meer geld uit te geven. En aan het eind van het liedje schiet je er niets mee op. Hoe je het ook wendt of keert, beide manieren van touren brengen hun eigen ontberingen met zich mee. Er is sowieso geen makkelijke manier van touren maar aan die ene manier houdt je financieel het meeste over. Daar moet je natuurlijk je eigen weg in vinden en je eigen keuzes in maken als band. Ik wilde altijd al mijn geld verdienen met muziek maken en daardoor heb ik de hele wereld gezien. Ik heb duizenden vrienden over de hele wereld en een rugzak vol ervaringen. Het gaat mij om het totaalpakket van muziek schrijven, opnemen, de mensen die ernaar luisteren en dan optreden voor die mensen. Dat is de ultieme combinatie voor mij, beter wordt het niet. Dat is voor mij leven en ademen. Dat is mijn levenscyclus en betekent alles voor mij. Ik zal nooit met pensioen gaan en kan niet over het moment nadenken dat ik dit niet meer kan doen, dan ga ik dood. Als je maar oud genoeg wordt dan word je vanzelf een legende.”

Chris Robertson , Steve LIPS Kudlow, Robb Reiner

Een beetje wiet is geweldig voor de abstractie

“Het verschil tussen ons eerste album en ons album Pounding the Pavement uit 2018 is gigantisch. Niet in de benadering maar door onze 40-jarige ervaring en kennis waarmee de nummers geschreven zijn. Wij zijn natuurlijk niet de band die het wiel opnieuw gaat uitvinden. Bassist Chris Robertson is nu ruim acht jaar een vast bandlid en hij voegt zoveel toe. Met Chris hebben we een enorme stap gemaakt naar een stabiele band met meer creativiteit en een groter vocabulaire bereik met mooie harmonieën. Op dit album wilden we ook vooral de melodieën laten spreken. We assembleerden ter plekke onze nummers, zoals we dat 40 jaar geleden ook deden. We creëerden de sfeer uit onze jonge jaren en een beetje wiet is geweldig voor de abstractie. Maak muziek op je gevoel en ervaringen zonder dat er parameters zijn. Het is alleen maar goed dat je gedachten alle kanten op kunnen in zo’n proces. Een van de aspecten die betrekking heeft tot het eerste album is diversiteit. Elk nummer heeft zijn eigen identiteit. Het zou toch een ramp zijn als je elke keer hetzelfde riedeltje zou moeten spelen. Een album dat gloednieuw is voor de luisteraars is voor mij een gepasseerd station. Ik heb het al duizend keer gehoord en ik moet door naar een volgend album, of in ieder geval iets doen met mijn inspiratie.”

Het oude materiaal bracht me nieuwe ideeën.

In 2020 verschijnt het album Legal at Last dat voor het Canadese trio dat ondergesneeuwd raakt in een wereld die door een pandemie wordt geplaagd. Impact is Imminent is het 23e album van Anvil en komt uit in mei 2022. Nee, niets nieuws onder de zon, gewoon een écht en eerlijk Anvil album dat wederom gewaardeerd wordt door de fans maar geen hoge ogen zal gooien op de Heavy-Metal ranglijsten. Toch is er wel degelijk wat verandert in de benadering van Lips. De ongedurige frontman met de blonde krullen weet haast zonder ademhalen het ene woord aan het andere te rijgen. “Tijdens het maken van Impact is Imminent stonden de zaken er anders voor dan nu. Ik moest een andere weg inslaan om uit die sfeer te geraken, daardoor is het een ander album dan Legal at Last geworden.

Het is eigenlijk heel erg fascinerend, ik was best nerveus over het feit of ik nog wel genoeg inspiratie had voor een nieuw album omdat de wereld zo stil had gestaan. Ik dacht, wacht eens even, in mijn computer staan nog meer dan 400 potentiële liedjes die ik zou kunnen gebruiken, het was in ieder geval een aardige uitgangspositie. Toen ik begon te luisteren naar dat materiaal met mijn gitaar op schoot begon me al snel af te vragen of ik dat oude materiaal wel moest gebruiken. Al luisterend kwam ik tot de conclusie dat ik vooruit moest kijken en niet achterom. Het oude materiaal bracht me nieuwe ideeën. Het leek vanzelf te komen en ik schreef zelfs de arrangementen volledig uit, met andere woorden ik maakte complete liedjes, één per week maakte ik af. In dertien weken had ik een album geschreven.”

Voor mij was het de enige manier waarop ik het kon doen

 “Er was een tijd dat ieder bandlid inspraak had in het invullen van een liedje en tijdens de oefensessies probeerden we tot een coherent geheel te komen met ieders eigen interpretatie. Ik heb geleerd door de jaren heen dat ik, als songwriter, niet iedereen kan laten sleutelen aan mijn liedjes, dat werkt niet en leidt tot discussie, onenigheid en zelfs ruzie. Wanneer ik liedjes terugluister van voorbije jaren dan hoor ik dingen die niet thuishoren in sommige liedjes. Er zijn liedjes die hun potentie volledig verloren hebben of die we nooit hadden moeten uitbrengen in die vorm. Wanneer ik daar eerder achter was gekomen hadden de zaken er wellicht anders voorgestaan, op dat moment was het nu eenmaal zo. Ik wist niet beter, ik heb dat moeten ontdekken.  “Er was een tijd dat ieder bandlid inspraak had in het invullen van een liedje en tijdens de oefensessies probeerden we tot een coherent geheel te komen met ieders eigen interpretatie. Ik heb geleerd door de jaren heen dat ik, als songwriter, niet iedereen kan laten sleutelen aan mijn liedjes, dat werkt niet en leidt tot discussie, onenigheid en zelfs ruzie. Wanneer ik liedjes terugluister van voorbije jaren dan hoor ik dingen die niet thuishoren in sommige liedjes. Er zijn liedjes die hun potentie volledig verloren hebben of die we nooit hadden moeten uitbrengen in die vorm. Wanneer ik daar eerder achter was gekomen hadden de zaken er wellicht anders voorgestaan, op dat moment was het nu eenmaal zo. Ik wist niet beter, ik heb dat moeten ontdekken. Het voelt als de vroege Anvil waarin ik sowieso alles voor het zeggen wilde hebben en dat had niets met zelfzuchtigheid te maken maar voor mij was het de enige manier waarop ik het kon doen, zo zat ik in elkaar. Er zit iets moois in, volledige overgave en passie bijvoorbeeld waaruit de prachtigste dingen ontstaan. Het werkt eigenlijk best goed maar eerlijk is eerlijk, het gaat er tegenwoordig wel iets anders aan toe, ik heb bijgeleerd door de jaren heen. In 15 minuten hebben Chris en Rob tegenwoordig een nummer onder de knie dat ik thuis heb opgenomen, zonder dat ze het ooit hebben gehoord en in die tijd hebben ze dan ook het één en ander uitgeprobeerd tot op het punt dat we een eerste volledig opname kunnen maken. Er zijn onvoorziene omstandigheden genoeg maar met deze geweldige muzikanten zijn die heel makkelijk te ondervangen, het is veel beter georganiseerd. We zorgen er altijd voor dat onze diversiteit in muzikale taal samenkomt zodat we elkaar perfect kunnen verstaan, dat is een mooi en soms intensief proces.

Mijn partijen kunnen in dat proces ook nog wijzigen wanneer een liedje daarom vraagt. Dat gebeurt dan vaak wanneer het in handen gegeven wordt van een producer die er met frisse oren naar luistert. Ik sta hiervoor open want in mijn enthousiasme wil kan ik zonder pardon over dingen heen kijken, luisteren in dit geval. Een producer zorgt ervoor dat we sneller dezelfde taal spreken en elkaar goed verstaan. Het volgende album is al klaar moet ik eerlijk bekennen maar het was geen optie om beide albums in één keer uit te brengen of als een dubbelalbum bijvoorbeeld. Het is allemaal Anvil maar het is toch anders.”

Anvil is nooit een saaie band geweest volgens Lips, en rijk worden is hem nooit gelukt want muziek is zeker tegenwoordig overal gratis te verkrijgen. “Waar is de charme van het zakgeld sparen waardoor je na vier weken eindelijk naar de platenwinkel kon om een album te kopen”, zegt Lips op melancholische toon. “Wanneer ik nu een puber was dan zou ik ook mijn muziek van het internet afhalen, laat ik daar maar eerlijk in wezen. Waar we het tegenwoordig voornamelijk van moeten hebben is de verkoop van onze T-shirts. Ik zit nu in de business waar mijn vader in zat, ik verkoop kleding.”

Het vraagt om te veel woorden om een goed beeld te geven van Steve ‘LIPS’ Kudlow. De pacifistische, vrolijke, lieve, eerlijke, relativerende, innemende, scherpzinnige metalhead, de grondlegger van de metal die verankerd ligt in de blues. We raden je dan ook sterk aan om de documentaire, ANVIL! The Story of ANVIL te kijken en gelukkig draait Anvil in het live-circuit nog volop mee, want daar weet de band nog steeds de nodige potten te breken en geven ze voor de volle 100% een knetterharde show weg, met volle overgave.

ANVIL speelt op 17 december 2022 in Corneel in Lelystad. Bestel hier je tickets

Het album Anvil – Impact is Imminent bestel je via: Platomania

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.