De persoonlijke revolutie van Tim Easton

Uit Dé Blueskrant editie 26 | Mei 2022

You Don’t Really Know Me is de titel van het meest recente album van singer-songwriter Tim Easton dat hij uitbracht eind 2021. De meeste lezers van deze krant zullen het beamen: Tim Easton kennen we inderdaad niet? Op 12 mei 2006 ontmoette ik Tim Easton voor het eerst. Deze dag speelde hij samen met Kevn Kinney en Aaron Lee Tasjan op het podium van Muziekcafé Backstage in Deventer. Nestor Kevn nam de jonge jongens op sleeptouw en bracht ze naar unieke podia in Nederland. Tim kan het zich nog goed herinneren. “In dat café hing een foto van een jonge Kevn Kinney waarop hij op Paul McCartney leek weet ik nog. Ik kon Kevn er niet uit halen. Aaron en ik waren in 2006 denk ik even oud als Kevn op die foto, we waren nog baby’s in die tijd. Ik keek echt tegen Kevn op, hij was voor mij een soort oude bluesmeester. 

Tim Easton | Foto: Michael Tittel

Maar we kwamen erachter dan hij was eigenlijk niet anders was dan wij. Er komt trouwens een tribute-album uit voor Kevn Kinney, waar Aaron aan meewerkt en ik misschien ook. Aaron en ik komen uit dezelfde regio maar we ontmoetten elkaar dat jaar voor het eerst in Nederland, in Het Huis Verloren in Hoorn. Aaron en ik waren in 2006 denk ik even oud als Kevn op die foto, we waren nog baby’s in die tijd. Ik keek echt tegen Kevn op, hij was voor mij een soort oude bluesmeester.  Maar we kwamen erachter dan hij was eigenlijk niet anders was dan wij. Er komt trouwens een tribute-album uit voor Kevn Kinney, waar Aaron aan meewerkt en ik misschien ook. Aaron en ik komen uit dezelfde regio maar we ontmoetten elkaar dat jaar voor het eerst in Nederland, in Het Huis Verloren in Hoorn. Aaron was toen al een geweldige gitarist, hij had al de prestigieuze Wynton Marsalis jazzcompetitie gewonnen. Het eerste wat ik hem hoorde spelen was het nummer waarmee hij die competitie gewonnen had en ik durfde daarna het podium niet meer op. Ik houd van de authentieke country blues en Aaron zat al helemaal in de progressieve jazzmuziek. Maar gelukkig houdt hij ook van goede rock & roll. Ik heb tot op de dag van vandaag regelmatig contact met Aaron. Wanneer we samen zijn hebben we het nog vaak over onze tijd in Nederland en de grappen die we maakten samen met Kevn. Aaron produceerde met Mark Stepro zelfs één van mijn eerst albums dat uitkwam als Tim Easton and the Freelan Barons, een rock & roll geïnspireerd album. In Nashville openden we destijds een show van Buddy Miller in het bijzijn van enkele hoge piefen van de platenmaatschappij en zij waren niet onder de indruk van ons. In ieder geval hadden ze meer americana en country-blues verwacht i.p.v. onze rocksound. Dat werd dus niks maar binnenkort ga ik het album opnieuw uitbrengen, in ieder geval op de streamingdiensten.”

Kevn Kinney, Aaron Lee Tasjan en Tim Easton in Muziekcafé Backstage Deventer | Foto: Eddy Dibbink

“Zo vrij ben ik nooit meer geweest”

Tim Easton is al meer dan 20 jaar een pijler van de Amerikaanse rootsmuziek en maakt liedjes die de lijnen doen vervagen tussen folk, blues en workingman’s rock & roll. Hij laat altijd een eerlijk geluid horen, niet alleen beïnvloed door de flat-pickers en folksingers die hem voorgingen maar ook door Easton’s eigen levenservaringen. Geboren op een steenworp afstand van de Niagara-rivier, brengt hij zijn jeugd in de staat New York en het middenwesten van Ohio door. Hij groeit op met de geluiden van pioniers als Doc Watson en Woody Guthrie. In de voetsporen van zijn helden groeit hij uit tot een moderne troubadour. Bijna een decennium lang reist hij door Europa voordat hij terugkeert naar huis, naar Amerika. “Ik ben de jongste van zeven”, vertelt Tim terwijl hij zich verontschuldigd voor de slechte verbinding. Hij loopt namelijk te genieten van de winterzon in het bos vlakbij zijn huis. “Ik heb vier oudere broers en twee zussen. Er was veel diversiteit aan muziek in huis. The Beatles en The Stones, Grateful Dead, Todd Rundgren, allemaal muziek die ik op jonge leeftijd tot me nam. Mijn oudste broer introduceerde de folkmuziek, hij had opgemerkt dat ik veel poëzie las en schreef. Hij wist zeker dat wanneer ik mijn teksten zou begeleiden op gitaar dat ik een eind zou kunnen komen. Ik begon de akkoorden van The Beatles te kopiëren en gaandeweg husselde ik die akkoorden door elkaar. Ik veranderde de melodieën en begon mijn eigen woorden te gebruiken. Het duurde best lang voordat ik liedjes schreef die ook echt inhoud hadden, ik had tenslotte nog niets van de wereld gezien en had nog veel te weinig muzikale kennis.

Tim Easton | Foto: Michael Tittel

Ik besloot om in mijn eentje naar Europa te gaan om de wereld te ontdekken, met mijn gitaar op mijn rug heb ik -af en aan- enkele jaren als straatmuzikant door Europa getrokken. Ik ging naar London, Amsterdam, Italië, Spanje en uiteindelijk heb ik een jaar in Frankrijk gewoond. Vandaaruit ben ik naar Praag gereisd, net nadat de muur naar beneden was gekomen. Praag was tijdens de fluwelen revolutie als San Francisco in 1965, fantastisch. Daar heb ik dertig jaar geleden mijn allereerste opnames gemaakt, opnames van nummers van Sonny Terry, Brownie McGhee, Doug Watson en een aantal van mijn allereerste échte liedjes. Ik ontmoette in Praag een Poolse jongen die me uitnodigde om in zijn appartement opnames te maken op zijn 8-sporen recorder. Ook deze opnames ga ik dit jaar opnieuw uitbrengen. Het is de tijd uit mijn leven waar ik tot in de eeuwigheid over kan praten.

Ik was een 20-jarige straatmuzikant, bedelend om geld op straat. Maar het was bedelen op een creatieve manier waardoor ik de meest uiteenlopende mensen heb ontmoet. De ene nacht sliep ik op een bankje in het park en de andere nacht in een villa met een gigantisch zwembad. In Nederland heb ik door de jaren heen tot in alle hoeken gespeeld. Ik ben al die ervaringen aan het documenteren, want ik denk dat het een hele mooie film kan worden. Ik heb deze fantastische droom mogen meemaken en hoewel ik nog steeds graag reis en nog een aantal mooie plekken op de wereld wil bezoeken, is die koorts wel behoorlijk gezakt. Ik mis deze tijd wel, want zo vrij ben ik nooit meer geweest. Al voel ik me tegenwoordig ook vrij, ik heb toch mijn verantwoordelijkheden.”

“Ik heb geleerd dat een mens nooit klaar is met leren”

De reislustige Tim ziet de halve wereld en deelt zijn ervaringen met een handjevol toeschouwers op een plein, brug of drukke winkelstraat. Zijn enige trouwe metgezel is zijn gitaar. “Ik ben altijd in mijn eentje op pad geweest en daar heb ik nooit een probleem mee gehad, totdat iemand me vroeg of ik me niet alleen voelde onderweg. Pas op dat moment ben ik me gaan afvragen of ik inderdaad eenzaam was. Tot op de dag van vandaag reis ik nog steeds graag alleen, zoals ik ook vandaag heerlijk alleen in het bos rondloop. Er was soms wel eens iemand waar ik een tijdje mee op kon trekken, maar ik vond het vooral prettig om geen rekening te houden met een ander. Je moet niet bang zijn en openstaan voor alle vreemde dingen die er op je pad kunnen komen. Dat is het avontuur, het leven van een gipsy of een circusartiest.

Tot op de dag van vandaag geef ik altijd geld aan elke straatmuzikant die ik tegenkom. Ik weet wat er voor nodig is en welke ontberingen je moet doorstaan om zo de kost te verdienen. Ik heb geleerd dat een mens nooit klaar is met leren. Ik heb geleerd om mijn stem te gebruiken en te wedijveren met de geluiden van de stad. Om mijzelf te presenteren, de basistrucjes om een goede show neer te zetten en hoe ik moet reageren op mijn publiek. Het allerbelangrijkste wat ik heb geleerd is dat het belangrijk is om een liedje simpel te houden en om een goed verhaal te vertellen. In een liedje en ook tussen de liedjes door. Daarnaast heb ik zoveel verschillende culturen mogen proeven, letterlijk en figuurlijk. De Spaanse cultuur heeft wel een plekje veroverd in mijn hart, moet ik eerlijk zeggen. Spanje is zo divers, alle verschillende regio’s lijken een land op zich en dan heb je ook nog het aangrenzende Portugal. In Nederland hoef je maar twee uurtjes te rijden van Noord naar Zuid en alles is anders. Net als in Groot-Brittannië, daar is het maar 30 minuten met de trein van Manchester naar Liverpool en ze spreken een volledig ander dialect. Wij Amerikanen hebben nog steeds geen enkel idee hoe Europa in elkaar steekt en dat is echt jammer.”

“Dat is het avontuur, het leven van een gipsy”

Tim Easton | Foto: Michael Tittel

Hoewel Tim zich uiteindelijk weer in East Nashville vestigt, blijft zijn tourschema gevuld met internationale shows. Van optredens in kroegen op het platteland en van Alaska tot festivals in Rusland. “Amerika is natuurlijk even mooi als de Amerikaanse folkmuziek en country-blues. Ik begon me te richten op Amerikaanse shows en in eerste instantie zijn de grote muzikale steden behoorlijk intimiderend, Los Angeles, Nashville en New York. Maar wanneer je eenmaal de ring betreedt blijkt het iets heel vanzelfsprekends te zijn. Wonderbaarlijk genoeg kreeg ik al snel een platen- en publishing deal. Daaraan gekoppeld tourde ik met de band Cracker en John Hiatt. In Nederland stond ik tijdens de tour met John Hiatt in Carré, dat is tot op de dag van vandaag één van de mooiste shows die ik mocht doen. Ik schreef er een nummer over, Goodbye Amsterdam dat op mijn album Porcupine uitkwam in 2009.”

“Het feestje achteraf werd belangrijker dan het optreden”

Ergens onderweg, tussen de veelgeprezen albums die hij uitbrengt en de optredens met iconen als Townes Van Zandt en Kris Kristofferson en de meedogenloze arbeidsethos die hij zichzelf oplegt jaar in jaar uit, wordt het opeens wazig. Tim raakt gehecht aan de wilde levensstijl van een reizende muzikant, wat leidt tot verbrande bruggen en verbroken relaties.  “Het ging een hele tijd erg goed totdat ik mijn focus verloor en me meer met de randverschijnselen bezig ging houden. Ik vond het leven dat zich buiten het podium afspeelde interessanter dan mijn vak. Het feestje achteraf werd belangrijker dan het optreden, ook mijn schrijverskwaliteit kwam onder grote druk te staan wat regelmatig resulteerde in een leven vol chaos. Ik mag van geluk spreken dat ik niet iemand fysiek heb beschadigd, mentaal wel degelijk en dat spijt me enorm. Gelukkig bleef er van binnen altijd een klein waakvlammetje branden dat langzaam weer aanwakkerde en vandaag de dag harder brandt dan ooit tevoren.”

“Echte revolutie vindt plaats in je hart en in je geest”

Op zijn tiende album You Don’t Really Know Me, schijnt hij een licht op zijn val in een donker gat en de daaropvolgende klim terug naar stabiliteit. Met de nadruk op de dankbaarheid die komt nadat je je nutteloze bagage hebt afgeworpen. “In sommige opzichten is het een herstelalbum”, zegt de singer-songwriter, die het grootste deel van album schreef tijdens de lockdown van 2020. “Misschien is wat te veel gezegd maar het heeft een lange aanlooptijd gehad om weer op dit punt te komen. Niet alleen herstel van een ondeugd, maar ook het herstel van een scheiding en een destructief, onstuimig leven van egocentrische bevrediging. Het is een vredig, positief, liefdevol album, een album over persoonlijke revolutie. Dat ik niet meer het feestbeest ben dat ik voorheen was, dat is een feit. . Ik vind mijn creativiteit écht veel belangrijker dan hetgeen men over mij denkt. Vroeger wilde ik niets missen en overal bij zijn, maar ik heb die angst niet meer om iets te missen. Het liedje ‘Real Revolution’ beschrijft het thema van wedergeboorte, verlossing en persoonlijke herontdekking, een echte revolutie hoeft niet van het gewelddadige soort te zijn; echte revolutie vindt plaats in je hart en in je geest”, weet Tim met zekerheid te zeggen. “Er komt een tijd dat je volwassen moet worden, toch? Ik probeer het zo langzaam mogelijk te doen trouwens, want ik heb de jeugdige vonk nog steeds nodig om interessante liedjes te blijven schrijven.”

Tim Easton in 2006 | Foto: Eddy Dibbink

“Hoe ouder ik word, des te authentieker het lijkt te worden”

Het autobiografische album You Don’t Really Know Me nam Tim op met oude vrienden, producers Brad Jones en Robin Eaton, die beiden ook aan het roer stonden van zijn debuutalbum uit 1998, Special 20.  Wederom weten de heren samen een organisch album te maken dat niet alleen de songwriters capaciteiten maar ook de breedte van Tim’s muzikale inspiratie laat horen. Met Leadbelly-beïnvloede protestliederen [Son My Son], het cafeïne houdende folkrock-anthems [Speed Limit] en de ontroerende eerbetonen aan John Prine [Voice On The Radio] en Justin Townes Earle [River Where Time Was Born]. Gedurende het 31 minuten durende album zingt Easton elke regel met een stem die gerijpt is door jarenlang touren en aangemoedigd door zijn hervonden gemoedsrust. “Ik heb geleerd dat je kunt doen wat je wilt voor de kost en van je werk kunt genieten. Het hoeft geen strijd te zijn, dat is het voor mij al lang niet meer. Weg zijn de weemoedige, dronken zwerversdeuntjes uit het verleden”, legt Tim uit aan het eind van zijn wandeling. “Dit zijn liedjes voor vandaag. Je kunt zeggen dat ik op een nieuw kruispunt gekomen ben van mijn levensreis. Ik besef me terdege dat ik het geluk heb dat ik me zo geaard voel in de Amerikaanse folkmuziek. Ik heb me daar enorm in verdiept tot op de dag van vandaag. Ik ben lid van de ‘International Folk Alliance’ en dat ik mag staan op de schouders van al mijn grote voorgangers zorgt ervoor dat ik voor altijd muziek kan blijven maken.

Hoe ouder ik word, des te authentieker het lijkt te worden. Het voelt altijd vreemd wanneer een jonge artiest een nummer van Merle Haggard brengt, of Muddy Waters om in bluestermen te spreken. Het neemt niet weg dat er op dit moment ontzettend veel goede jonge songwriters te vinden zijn in de scene. Americana is een gezonde muziekstijl op dit moment. Zelfs in Groot-Brittannië schijnt er een Americana beweging te zijn en dat klinkt toch wel een beetje vreemd in de oren. Maar laten we eerlijk zijn, The Beatles, The Rolling Stones en The Grateful Dead waren eigenlijk de beste Americana bands die er bestaan hebben. Zij lieten Amerikanen horen hoe geweldig Amerikaanse muziek kan klinken. Het draait om muziek waar een mens zich aan kan relateren. Wanneer Johnny Cash of Hank Williams iets vertelt, dan hoor je dingen die jou ook overkomen zijn of iets wat in je omgeving aan de orde is.

De brede Americana muziek is werkelijk voor en van iedereen, het laat horen en zien dat zonder onze rijke historie, mooi of lelijk, rock & roll nooit had bestaan. Het geeft ook de boodschap mee dat er vandaag de dag nog niet veel veranderd is. Er worden nog steeds mensen op straat neergeschoten, er is nog steeds ongelijkheid, racisme en oorlog. Die ontwikkelingen evolueren nog steeds en daar waar jazz, punk en rock & roll relatief kleine revoluties veroorzaakten is het nu aan de Hip Hop scene, de artiesten uit die scene lopen op dit moment voorop.”

Op zijn YouTube kanaal deelt Tim veel van zijn nieuwe creaties, aan inspiratie heeft de avonturier Tim Easton geen gebrek. Verjongd door nuchterheid en troost, hij gaat met overtuiging vooruit en accentueert zijn persoonlijke muziek met universele boodschappen. “Ik schrijf echt elke dag en dat doe ik al enkele decennia achter elkaar maar ik neem niet elke dag een liedje op. De ene keer loop ik over van inspiratie maar soms moet ik voor een liedje keihard werken en soms blijft het bij voice memo’s die jarenlang op de plank blijven liggen. Steve Earl zei ooit: een liedje is geen liedje totdat je het voor iemand gespeeld hebt.”

Website Tim Easton Bestel het album You don’t Really Know Me via Platomania

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.